گلزار ابرار فی سیر الاخیار، تألیف محمد بن حسن غوثی شطاری ماندوی (درگذشته 1022ق.) یکی از مهمترین تذکرههای احوال عرفا و علمای هند تا اوایل قرن 11 هجری است. در این تذکره بیش از پانصد شخصیت شبه قاره با ذکر احوال و آثارشان معرفی شدهاند که در نوع خود بسیاری از ایشان ذکرشان برای اولین بار در این کتاب آمده است. کتاب در پنج چمن مرتب شده و هر چمن به ذکر احوال عرفایی که در قرن خاصی (از قرن هفتم تا عصر مؤلف) زندگی میکردند، پرداخته است.
عرفان و تصوف ریشه و منشاء بسیار قدیمی در ایران دارد و با تشیع سازش و نزدیکی زیاد پیدا کرده و به تدریج و مرور زمان در بین افراد اکثر طبقات و قشرهای اجتماع ایران رخنه و نفوذ کرده مریدان و خاکساران و سرسپردگانی در هر گوشه و کنار دارد. تعداد و شمار پیران و مشایخ صوفیه و رهبران طریقت نیز زیاد و مورد احترام خرد و کلان در هر عصر و زمان بوده اند. در این مجلد به ذکر نام و حال هجده تن از عرفا و صوفیان خدمتگذار ایران پرداخته شده است و به ذکر نام و نشان و هنگام زیست آنان اکتفا شده شمه ای نیز از رشحات فکری و آثار قلمی آنان نقل شده است تا خوانندگان بطرز اندیشه و تفکر آنان پی برده و به تعالیم اخلاقی و راه و روششان آشنایی کمی پیدا کنند. این کتاب شامل هجده فصل است و هر فصلی مخصوص معرفی پیری از پیران طریقت ایران است.