روضة السلاطین از جمله تذکرههای زبان فارسی است که فخری هروی از نویسندگان و شاعران قرن دهم هجری آن را تدوین کرده است. اثری که در دسته بندی از حیث محتوایی جزء تذکرههای موضوعی خاص به حساب میآید؛ چرا که نویسنده به شرح احوال و آثار شاعرانی پرداخته است. این اثر در هفت باب فراهم آمده است و در آن از احوال هشتاد تن از سلاطین و امرای شاعر و شش تن از دیگر شاعران سخن به میان آمده است. باب پنجم از این اثر متعلق به پادشاهان و امرای هندوستان است که شاعر بودهاند. خود نویسنده نیز سالیان متمادی در هند زندگی کرده است.
( ...وحشي در اشعار خود بيشتر توجّه به روحيّات داشته و بيان احساسات دروني خويش و سينة آتش افروز و دل پرسوز خويش را مينمايد. قصايد وحشي داراي مرتبة بلند است و غزليّات، حكايتي از دل پردرد او. دو مسمّط دلپذير از او به يادگار باقي مانده كه بسيار مشهور است، امّا به حكم انصاف، وحشي بهتر از هر كس توانسته است از نظامي تقليد بنمايد و خلدبرين را كه در مقابل مخزنالاسرار نظامي ساخته، بهتر از سايرين پرداخته است.)
موضوع کتاب زیباییهای سخن اثر سید محمود خیری شامل انواع شعر و زیباترین صنایع و بدایع در اشعار و شرح حالی از شعرای نامی و نمونه ای از آثار و گفتار و اشعار زیبا و تالیفات آن است که برای همه علاقمندان به شعر و ادبیات پارسی به ویژه دانش آموزان و دانشجویان رشته ادبی در دبیرستانها و دانشکده ها و طالبان کنکور مناسب است
«مجالس النفائس» یکی از معتبرترین و تأثیرگذارترین تذکرههای شاعران است که فخری هروی چند سال پس از تألیف آن را با عنوان «لطایفنامه» ترجمه کرد و بعد از او چهار نفر دیگر نیز به ترجمۀ آن اهتمام ورزیدند. «لطایفنامه» عنوان نخستین ترجمه فارسی «مجالس النفایس» است که معلوم نیست هروی آن را در چه سالی شروع و تمام کرده، اما تاریخ ترجمه بر اساس قراین موجود باید بین 17 رمضان 928 و اواخر جمادل الاول 929 قمری باشد؛ زیرا مترجم از یکسو در دیباچه ترجمۀ خود شاه اسماعیل صفوی و پسرش ساممیرزا و درمشخان شاملو حاکم هرات را ستایش کرده و اثرش را به خواجه حبیبالله ساوجی وزیر درمشخان اهدا کرده است و از دیگرسو مترجم خاتمه ترجمه را به امیر شاه اسماعیل صفوی اختصاص داده و طوری به توصیف او پرداخته که ظاهراً زمان اتمام ترجمه در قید حیات بوده است؛ بنابراین ترجمه فخری باید پیش از قتل این امیر در اواخر جمادی الاول 929 قمری به پایان رسیده باشد.
این دیوان حاوی آثار یکی از سخنوران سده دهم هجری است به نام سلطان محمد متخلص به فخری فرزند امیری که در هرات متولد شده و از این رو به فخری هروی شهرت یافته است. وی در دوره فرمانروایی شاه اسماعیل صفوی میزیسته و در هرات مخصوصاً میان سالهای 927 و 930 از خوان نعمت سام میرزای صفوی والی ملک خراسان و سردار درمش خان شاملو پیشکار کل ممالک خراسان و خواجه حبیب الله ساوجی وزیر خراسان بهرهمند بوده و در دستگاه این وزیر مقامی داشته است. او صاحب آثاری چون تذکره «روضة السلاطی» و «هفت کشور» نیز میباشد.