این کتاب که براساس دستنوشتههای "احسان طبری" فراهم آمده، مجموعهای از خاطرات و اظهارنظرهای طبری درباره برخی شخصیتهای سیاسی و ادبی است که کنار آن، نویسنده از فعالیتها و خاطرات خود در حزب توده سخن میگوید. وی درباره این نوشتهها تصریح میکند: در این یادنامه کوتاه دقت داشتم که خود را به جای "تاریخ" قرار ندهم. فصول بسیاری را ابتدا در نظر گرفته بودم که بعدها حذف کردم؛ نه از سر تنبلی، بلکه از سر فروتنی، دیدم که دلیل ندارد خود را به «داور کل» بدل سازم. در آنچه هم که نوشتم از کوچههای معینی گذشتم و کوشیدم گستاخ نباشم. کوشیدم که سودمند و دلپذیر را همراه سازم. روشن است که حد اعلای انصاف را، در چارچوپ درک خود به کار بردم».
نگارنده در این کتابچه، ضمن روایت خاطرهای، علاقه خود را نسبت به زبان اسپرانتو بیان میکند و در انتها اشعاری در توصیف این زبان به نظم در میآورد .
موضوعاتی که در این کتاب درباره انها گفتگو شده است تماما به استناد آیات قرآن و اخبار و احادیث است. قسمت اول راجع به اخلاقیات است. چون راستگویی و فروتنی و رازداری و مهمان نوازی و کمک به مومنین و توکل به خدا و غناء نفس و رضا و تسلیم و صبر و یقین و مذمت دروغگویی و غیبت و بهتان و تکبر و زنا و حسد و نظیر آن. قسمت دوم مجازات کیفری و اجرای عدالت از طرف دادگاه عادلانه مستقر در این دنیا و کیفر اعمال اشخاص متخلف و تنبیه و تنبه دیگران است. مولف سعی نموده به زبانی ساده و انشائی روان حکایات اخلاقی را بر صفحه کتاب آورد. حکایات منقول شامل یک دنیا خلوص، اخلاق، تنبه، تنبیه، عبرت، پند، نصیحت و اندرز است و خواننده را بیش از پیش به برابری و برادری و رافت و مهربانی و مبانی دینی و اخلاقی و ذات واجب الوجود و جهان هستی و مکافات عمل واقف و معتقد می نماید...