مؤلف این تذکره محمد مظفر حسین متخلص به «صبا» فرزند مولوی محمد یوسف علی متخلص به «یوسف» متولد سال 1279 است که در زمان تألیف این کتاب، هفده سال داشته است. مؤلف از بیشتر تذکرههای تا آن زمان ـ اعم از خطی و چاپی ـ استفاده کرده و نام همه آنها را آورده است. این تذکره مشتمل بر شرح حال مختصر یا مفصل و انتخاب اشعار 2410 نفر از شعرای فارسیزبان ایرانی و ترکستانی و تاجیکی و افغانی و هندی مسلمان و هندوست. تألیف آن در سال 1296 قمری به پایان رسیده و به سال 1297 بر حسب دستور نواب سید محمد صدیق حسن خان در چاپخانه شاهجهانی واقع در بهوپال به چاپ سنگی رسیده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.
( ...وحشي در اشعار خود بيشتر توجّه به روحيّات داشته و بيان احساسات دروني خويش و سينة آتش افروز و دل پرسوز خويش را مينمايد. قصايد وحشي داراي مرتبة بلند است و غزليّات، حكايتي از دل پردرد او. دو مسمّط دلپذير از او به يادگار باقي مانده كه بسيار مشهور است، امّا به حكم انصاف، وحشي بهتر از هر كس توانسته است از نظامي تقليد بنمايد و خلدبرين را كه در مقابل مخزنالاسرار نظامي ساخته، بهتر از سايرين پرداخته است.)
این کتاب، به معرفی و بررسی تذکره «روز روشن» می پردازد. این تذکره، منبع و ماخذی ارزشمند برای مطالعه و پژوهش درباره رواج و گسترش زبان فارسی در شبه قاره هند است. تذکره «روز روشن»، جایگاه و نقش سلسله«گورکانیان» و به ویژه «نورالدین جهانگیر» و فرزندش «شاه جهان» را در رونق زبان و ادب فارسی در هند، نشان می دهد. مؤلف این تذکره ارزشمند، «محمد مظفر حسین» متخلص به «صبا»، با وجود سن اندک خود، دست به کاری بزرگ زد. او تذکره «روز روشن» را که شامل شرح حال و نمونه آثار 2411 شاعر قدیم و جدید فارسی سرای هند است، در اواخر قرن سیزدهم ه. ق و به عنوان تکمله تذکره های «شمع انجمن»،«نگارستان سخن» و«صبح گلشن» تالیف کرد. تذکره «روز روشن» ازاین جهت قابل اهمیت است که به شرح حال شاعرانی پرداخته و از نام هایی سخن گفته است که در سایر تذکره های فارسی اثری از آنها دیده نمی شود.