کتابخانه مجازی ادبیات

ضرب المثل های زبان پشتو (د پشتو امثال او حکم)که در سال 1354 ه ش برای نخستین بار توسط عنایت الله شهرانی جمع آوری و تدوین شده به چاپ رسیده و در ضمن نشریه ها و کتابهایی که در مطبوعات کشور و بیرون مرزی به زبان پشتو به نشر رسیده است مهر چاپ خورده است. مجموعه د پشتو امثال و حکم کار آغازین و ابتدایی بود اینک مجموعه د پشتو متلونه یا ضرب الامثال با غنای بیشتر یا تصحیح و نقد شادروان غریب یار و عبدالحمید عاطف و اهتمام برهان الدین نامق از سوی کانون فرهنگی قیزیل چوپان اقبال چاپ میشود...

قهار عاصی در سال 1335 خورشیدی در روستای ملیمه پنجشیر به دنیا آمد. در رشته زراعت (کشاورزی) از دانشگاه کابل لیسانس گرفت. و در چهارم میزان سال 1373 در شهر کابل در جریان جنگ داخلی میان گروه های مجاهدین کشته شد. یکی از آثار او با عنوان "تنها ولی همیشه" گزینه شعری است که در سال 1370 منتشر شده است و بعضی از عناوین شعرها عبارتند از: چراغ آخر این گوشه، وقتیکه عشق را، کشتن را نمی دانم، سیماب، نه گفتن، قحط سال عجب، پائیز بود، پائیز خونین و ...

شرف الدین علی بن شمس الدین علی یزدی، معروف به «مخدوم» و متخلص به «شرف»، از جمله شاعران و نویسندگان و مورخان و علمای مشهور نیمه دوم قرن هشتم و نیمه اول قرن نهم هجری قمری بوده است. روزگار جوانی او به کسب علوم سپری شده است و اطلاعات وسیع علمی و ادبی او را ـ چه از نظر گستردگی اطلاعات و چه از نظر تنوع تألیفات ـ می‌توان در آثارش به روشنی دید. محمد مستوفی، در کتاب تاریخ یزد (جامع مفیدی) ضمن بیان شرحمفصلی از زندگی وی، او را اشرف فضلا و الطف علمای دوران خود می‌داند که همواره در عراق و فارس، نزد سلاطین، معزز و محترم بوده و مدتی ندیم شاهرخ میرزای تیموری بوده که از طرف وی، به لقب «مخدومی» ملقب گردیده است.

زبان و ادبيات فارسي از روزگار سلطان محمود وارد سرزمين هند شد و در طول دوره‌هاي بعد سرتاسر آن سرزمين را فراگرفت. رفت و آمد مهاجران از ايران به هند، موجبات تاثير و تاثر فرهنگي بيشتري به وجود آورد، و از سده دهم هجري در دوره صفويان در ايران، و تيموريان در هند، اين روابط همه جانبه گسترش يافت و به دلايل مختلف، همچون عدم توجه لازم پادشاهان صفوي به شعر و شاعري، و حمايت فراوان پادشاهان هند به اين امر و...، تعدادي از شاعران و اديبان ايراني به هند مهاجرت كردند كه اوج اين مهاجرت را در قرن يازدهم هـ.ق. مي‌توان ديد و تا سال 1875 م. كه حكومت تيموري منقرض شد، همواره زبان فارسي، زبان رسمي، سياسي و ديپلماسي بود. حضور سلسله‌هاي قطبشاهيان در كلگنده (918-1098هـ.) و عادلشاهيان در بيجاپور (895-1097هـ.) ـ كه بخشي از دكن بود ـ به سبب نزديكي با پادشاهان صفوي، بويژه از نظر اعتقادي، موجب مهاجرت بيشتر بدان خطه شد. بيش از هفتاد نفر از اين شاعران مهاجر را مي‌توان نام برد كه اين تعداد، حدود 10 درصد از شاعران مهاجر به كل هندوستان را تشكيل مي‌دهد.