نویسنده این کتاب را به سفارش دانشگاه تهران ترجمه کرده است. بنابراین در این کتاب منتخبی از اشعار بزرگترین شاعران رمانتیک فرانسه به فارسی ترجمه شده است. گویندگان بزرگ این سبک بیشتر غزلسرا بوده و غالبا افکار شاعرانه و عواطف و احساسات خویش را به زبان تغزل سرودهاند. در انتخاب و به کار بردن لغات و اصطلاحات زبان خود نیز به حکم سبک نوینی که اختیار کرده بودند، راهی تازه پیش گرفته و لغات فرانسه را در موارد مختلف با معانی و مفاهیم و تعبیرات و استعارت گوناگون به کار بستهاند که دریافتن آنها به آسانی میسر نیست. آلفونس دولا مارتین، ویکتور هوگو، آلفردو وینیی، آلفردو دوموسه و شاعران دیگر اشعارشان در این کتاب ترجمه شده است.
اگر رسالت شعر بیدارکردن ما می بود، هرآینه میبایست از سالها پیش بیدار شده باشیم. تنی چند بیدار شدهاند، نباید منکر این امر بود. اما اکنون موضوع این است که همه مردم – بیدرنگ – بیدار شوند، اگرچه خطر نابودشدنشان در میان باشد… بیشک، انسان هرگز از میان نخواهد رفت، اما فرهنگ، تمدن و طرز زندگی از میان خواهد رفت. و هنگامی که این مردگان بیدار شوند، چونانکه باید این واقعه رخ دهد، شعر موضوع و جوهر زندگی خواهد شد. این کتاب نوشته هنری میلر درباره آرتور رمبو شاعر فرانسوی است که او را بنیانگذار شعر مدرن میدانند.
آلفونس لوئی دولامارتین در 21 اکتبر 1790 در شهر ماکون به دنیا آمد. در سال 1801 که تازه به سن یازدهسالگی رسیده بود، برای تحصیل به شهر لیون رفت. دو سال بعد از آنجا به آموزشگاه شبانهروزی «بله» رفت و تا سال 1808 در آنجا به تحصیل پرداخت. تحصیلات او در این دوره چندساله وسیع و درخشان بود و در این ضمن وی علوم ادبی عصر خود را فراگرفت و توانست با آثار بزرگان گذشته ادب آشنا شود. شاید نتوان کلمهای یافت که بهدرستی شخصیت و مقام ادبی او را توصیف کند. لامارتین کسی است که قیود و قواعد شعری زمان قدیم را یکباره کنار گذاشته و جز روح خود هیچ چیز را مورد اعتماد نشمرده است. نغماتی که از سینه او بیرون میآید، به هیچوجه صورت شعری را که برای «شعر بودن» سروده شده ندارد، فقط نالههایی است که وی در شرح آلام و مشقات روحی از دل برمیآورد. هیچکسی نمیتواند در سرتاسر قطعات او یک شعر بیابد که از روی تصنع و قید سروده شده باشد و همین وجه امتیاز او از غالب شعرای قبل و بعد از اوست. به همین جهت در تاریخ ادبیات فرانسه مینویسند: «لامارتین شاعر نیست، خود شعر است». در این کتاب بخشی از زیباترین قطعات اشعار این شاعر فرانسوی انتخاب و ترجمه شده است.
کتاب “هشت مقاله تاریخی و ادبی” اثری گرانسنگ از نصرالله فلسفی استاد دانشگاه ادبیات میباشد که در سال ۱۳۳۰ خورشیدی طبع و نشر یافت. این کتاب دقیقا منطبق با عنوان آن، دربردارنده هشت مقاله پژوهشی در دو زمینه تاریخ و ادبیات میباشد. این هشت مقاله بسیار پربار بوده و به شیوه تحقیقی و تحلیلی به رشته نگارش درآمده است. موضوعات کتاب از قرار زیر است: ۱- بررسی دلایل و عوامل لشگرکشی سلطان محمود غزنوی به سومنات (محل مقدس هندوان) و نتایج و عواقب آن که با کمک کتب دست اول تاریخی تحریر یافته است. ۲- بررسی سلسله وقایعی که منجر گردید تا نادرقلیمیرزا به نادرشاه افشار تبدیل شده و سلسله افشاریه را جایگزین سلسله صفویه سازد. این بخش بسیار مهم میباشد چرا که از متن خاطرات یکی از افرادی که در مجلس تاجگذاری نادرشاه حاضر بود، ماجرای دشت مغان و جابجایی سلطنت از صفویه به افشاریه ذکر شده است که بسیار به لحاظ تاریخی ارزشمند است.۳- شرح صدارت و خدمات ابوالعباس فضل بن احمد اِسفَراینی از وزرای عصر سامانی و غزنوی که در پیشرفت زبان پارسی و احیای فرهنگ ایرانی نقش به سزایی داشت. ۴- تحلیل نظام سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی ایران در زمان شاهنشاهی داریوش بزرگ هخامنشی با کمک منابعی نظیر اسناد و کتیبههای تاریخی و همچنین نگاهی بر منابع یونانی که از وی نوشتهاند. ۵- زندگینامه ساروتقی اعتمادالسلطنه وزیر کاربلد و شایسته شاهعباس دوم صفوی که نقش مهمی در پیشرفت ایران داشت. ۶- زندگانی شاعران درباری. ۷- سخنی در باب کنت ژوزف آرتور دو گوبینو مورخ و شاعر و سیاستمدار و خاورشناس فرانسوی که مدتی نیز در ایران زندگی کرد. ۸- شرح و متن چهارنامه تاریخی باقیمانده از دوران سلجوقیان و همچنین تشریح سرگذشت سلجوقیان و اسماعیلیان که با استفاده از منابع مرجع تاریخی به انجام رسیده است.
نصرالله فلسفی از استادان ارجمند و عالیقدر دانشگاه تهران و از نویسندگان نامی معاصر ایران است و سراسر عمر خود را در راه فرهنگ کشور به سر برده است. این کتاب دربرگیرنده نوشتارهای تاریخی و ادبی اوست که عناوین آنها عبارتند از: فتح سومنات، یعقوب لیث صفار، میهنپرستی فردوسی، تاریخ قهوه و قهوهخانه، سرگذشت ساروتقی، دستهای خونآلود، کنت ژوزف آرتو دوگویی نو، داستان ازهر خر، معروفترین اسبان تاریخ، و یک وزیر ایراندوست درباره ابوالعباس فضل بن احمد اسفراینی.