روش زندهیاد فقیهی در تدریس دستور زبان فارسی بر این بود که در هر جلسه درس، مبحثی را مورد بررسی قرار میداد و پس از اطمینان از اینکه شاگردان درس را دریافتند، خلاصه آن را املاء میکرد و شاگردان مینوشتند. در نتیجه پس از یک یا دو سال تحصیلی که تدریس یک دوره دستور به طور میانجامید، هر یک از دانشآموزان جزوهای مشتمل بر اصول مطالبی که خوانده و تجزیه و ترکیبها و دیگر تکالیف را در دست داشتند. این جزوهها با مختصری تصرف و تغییراتی به صورت این کتاب درآمده است.
این مجموعه دربرگیرندهی 65 مقالهی دومین همایش پژوهشهای ادبی است. این همایش در سال 1381 به همت مرکز تحقیقات زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس و با همکاری انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی و دانشگاه الزهرا برگزار گردید. مقالات عرضه شده در این مجموعه "زبان و ادبیات ایران باستان"، "ادبیات فارسی کلاسیک"، "ادبیات معاصر"، "زیباشناسی و بلاغت"، "نقد ادبی و ادبیات تطبیقی"، "زبان و ادبیات فارسی در خارج از مرزها"، "مطالعات زبانشناسی".
کتاب قرائت فارسی و دستور زبان برای سال دوم دبیرستانها، طبق برنامه جدید وزارت فرهنگ و تصویب شورای عالی کتب درسی و تالیف سعید نفیسی، محمدعلی روحانی، محمد نصرالله، دکتر مهدی محقق است که در سال 1338 منتشر شده است.
اثر حاضر، پژوهشی است در باب عقاید و تاریخ فرقه وهابی که مباحث آن طی هشت فصل با این عناوین منتشر شده است1 : بنیانگذاران فرقه وهابی2 ; عقاید ابن تیمیه3 ; محمدبن عبدالوهاب، پیشوای وهابیان4 ; عقاید وهابیان5 ; قدیمترین ذکر از عقاید وهابیها در منابع ایرانی6 ; مرکز انتشار مذهب وهابی (نجد)7 ; آل سعود8 ; جمیعه الاخوان .در بخش پایانی کتاب که ((خاتمه)) عنوان گرفته مولف اطلاعاتی درباره مذهب وهابی در خارج از نجد و حجاز به دست داده است .مطالب کتاب به استناد نوشتههای وهابیان فراهم آمده و صفحات پایانی به فهرست مدارک و مستندات اختصاص دارد.
انگیزه تالیف کتاب حاضر این بوده که تا ممکن است مطالب مربوط به املاء و انشاء قاعده بندی شود. از این جهت آنچه به املاء و انشاء بستگی دارد دسته بندی و برای هر دسته یک قاعده ای کلی با موارد استثناء ذکر شده است. مستند قواعد، کتب ادب مورد اعتماد عربی و فارسی و اظهارنظر پژوهشگران و اساتید بوده است. در مواردی که به دست دادن قاعده امکان نداشته و سروکار با جزئیات بوده از قبیل اینکه چه الفاظی دارای واو معدول است یا کلمه های عربی که وارد فارسی شده و با یک تلفظ به چند شکل نوشته می شود یا الفاظی که از جهتی غلط مشهور می باشند، در این گونه موارد ناگزیر همان کلمات و خصوصیت مربوط به هر لفظ ذکر شده است