شیخ نورالعین واقف لاهوری (متوفای 1190 هـ.ق) بیشک از بزرگترین و فصیحترین شعرای سرزمین هند است و در ایران از گمنامترین آنها نیز. او همدوره ادیبان و شاعرانی چون سراجالدین علیخان آرزو، علیمحمد تجرد، آزاد بلگرامی و .... است. از او به جز در مجمع النفائس، خزانه عامره و مردمدیده در اغلب تذکرههای کهنه و نو نام و نشانی در کار نیست. به همین دلیل میتوان او را در زمره گمنامترین شاعران پارسیزبان سراغ گرفت. شعر او را باید در طیف ملایم سبک هندی به تماشا نشست؛ در طیف شعری بابافغانی و نزدیکان به شیوه شاعرانی چون محتشم کاشانی، نظیری نیشابوری و حزین لاهیجی که سبک آنان تقلیدی از سبک هندی و سبک عرافی است و سبک بین ـ بین نامیده شده است. این کتاب دربرگیرنده دیوان اشعار واقف لاهوری است که به سال 1962 منتشر شده است. نکته این است که با توجه به اردوزبان بودن مصحح، افزودههای وی به زبان اردو میباشد.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.