صاحب این دیوان همامالدین ابن علاء تبریزی است که اشعار او بسیار کمیاب و غیرمعروف است. دیوان اشعار او مشتمل بر اشعار فارسی و عربی است. اشعار عربی او در حدود 180 بیت است که در مدح مولانا نجمالدین عبدالغفار و قاضی القضاة محی الدین و قطبالدین شیرازی و شیخ ابراهیم ابن سعدالدین حموی جوینی و صاحب دیوان شمسالدین محمد جوینی و خواجه رشیدالدین فضلالله سروده شده است. اشعار فارسی او بخشی در توحید و نعت نبی و مدح غازان خان است که در حدود 120 شعر می باشد و قسمتی در مثنویات که در پند و موعظه و حکایات و نیز در عشق و وفا و نامههای عاشق و معشوق است که در حدود نهصد بیت میباشد. غزلیات و اخوانیات و مراثی او تقریبا 800 بیت است و کلیه اشعار عربی و فارسی او در حدود دو هزار بیت میباشد. این کتاب دربرگیرنده بخشی از اشعار دیوان این شاعر است که در حدود هشتصد بیت میباشد.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.
دیوان همام تبریزی که یکی از شاعران و عارفان نامدار آذربایجان در دوره ایلخانان است، از جنبههای گوناگون اهمیت دارد. شعر او نمونه برجسته شعر و شاعری در آذربایجان در سده هفتم و آغاز سده هشتم و نماینده رواج زبان فارسی دری به عنوان تنها زبان شعر و ادب در آن سامان است و از لحاظ تأثر از گویندگان گذشته و تأثیر در شاعران آینده و توجه خاص به شیوه غزل سعدی و احتوا بر نمونه زبان محلی تبریز یکی از مراجع پژوهش درباره تحول شعر فارسی و لهجهشناسی ایرانی به شمار میرود. در تصحیح این دیوان از نسخه کامل پاریس و نسخه ناقص لاهور و نه جُنگ خطی استفاده شده و مصحح با افزودن مقدمهای فاضلانه متضمن شیوه تصحیح و معرفی نسخههای خطی و شرح حال و آثار همام بر فواید کتاب افزودهاند.