دیوان همام تبریزی که یکی از شاعران و عارفان نامدار آذربایجان در دوره ایلخانان است، از جنبههای گوناگون اهمیت دارد. شعر او نمونه برجسته شعر و شاعری در آذربایجان در سده هفتم و آغاز سده هشتم و نماینده رواج زبان فارسی دری به عنوان تنها زبان شعر و ادب در آن سامان است و از لحاظ تأثر از گویندگان گذشته و تأثیر در شاعران آینده و توجه خاص به شیوه غزل سعدی و احتوا بر نمونه زبان محلی تبریز یکی از مراجع پژوهش درباره تحول شعر فارسی و لهجهشناسی ایرانی به شمار میرود. در تصحیح این دیوان از نسخه کامل پاریس و نسخه ناقص لاهور و نه جُنگ خطی استفاده شده و مصحح با افزودن مقدمهای فاضلانه متضمن شیوه تصحیح و معرفی نسخههای خطی و شرح حال و آثار همام بر فواید کتاب افزودهاند.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.
صاحب این دیوان همامالدین ابن علاء تبریزی است که اشعار او بسیار کمیاب و غیرمعروف است. دیوان اشعار او مشتمل بر اشعار فارسی و عربی است. اشعار عربی او در حدود 180 بیت است که در مدح مولانا نجمالدین عبدالغفار و قاضی القضاة محی الدین و قطبالدین شیرازی و شیخ ابراهیم ابن سعدالدین حموی جوینی و صاحب دیوان شمسالدین محمد جوینی و خواجه رشیدالدین فضلالله سروده شده است. اشعار فارسی او بخشی در توحید و نعت نبی و مدح غازان خان است که در حدود 120 شعر می باشد و قسمتی در مثنویات که در پند و موعظه و حکایات و نیز در عشق و وفا و نامههای عاشق و معشوق است که در حدود نهصد بیت میباشد. غزلیات و اخوانیات و مراثی او تقریبا 800 بیت است و کلیه اشعار عربی و فارسی او در حدود دو هزار بیت میباشد. این کتاب دربرگیرنده بخشی از اشعار دیوان این شاعر است که در حدود هشتصد بیت میباشد.