داوری بدون شک یکی از بزرگترین شعرای ایران و به نظر متقدمان صاحب اثر اشعر شعرای دوره قاجار است. محمد داوری سمین فرزند شاعر شهیر وصال شیرازی است. وی در سال 1238 هجری در شیراز به دنیا آمد. وی پس از مرگ فرزند دیری نزیست و پس از 44 سال زندگی پرافتخار در سال 1283 بدرود زندگان گفت و در جوار پدر در حرم شاهچراغ شیراز مدفون گشت. اشعار او از تازگی و کیفیت خاصی برخوردار است؛ به طوری که معانی و مضامین و طرز اداء کلام وی را در دیگر دواوین کمتر میتوان یافت و صبغه سخن وی کاملاً از دیگر شعرا ممتاز است. دیوان داوری در چهار بیاض مشتمل بر قصائد، قطعات، مسمطات، ترکیببندها و مثنویها به خط وی موجود است. همچنین قطعات و مثنویهایی بر اوراق پراکنده از وی به جا مانده که کلا در این دیوان به حلیه طبع آراسته شده است.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.