این کتاب به معرفی نشریات نامنظم غیردولتی بین سالهای 1332 تا 1357 پرداخته است. نشریات معرفی شده در این کتاب در فاصله این بازه زمانی منتشر و تعطیل شدهاند. نشریاتی چون جهان نو، موزیک ایران و .... که با هیئت تازه و منطبق با نیاز زمان در دهه چهل منتشر شدهاند، چون آغاز انتشارشان به قبل از سال 1332 مربوط میشود، در این کتاب راه نیافتهاند. نشریات به دو دسته تقسیم شدهاند: الف) نشریات غیردولتی (مستقل)، ب) نشریات دولتی (وابسته) که در این کتاب نشریات غیردولتی معرفی شدهاند.
برای بررسی سیر تحول سانسور و ممیزی در مطبوعات ایران از ابتدا تاکنون، نیازمند تقسیمبندی تاریخ تحولات 150 ساله اخیر ایران با توجه به تحولات ژورنالیزم کشور طی این دوران هستیم. نتیجه بررسی نخستین دوره از تاریخ سانسور در مطبوعات ایران که از تولد روزنامه در ایران تا صدور فرمان مشروطیت را دربر میگیرد، جلد اول این کتاب را شامل میشود و جلد دوم از صدور فرمان مشروطیت تا کودتای 1299 خورشیدی را شامل میشود.
با توجه به اینکه علوم، تخصصی شدهاند، ضرورت دارد در هر زمینه موضوعی، کتاب اولینها تدوین شود تا اطلاعات ارائه شده مبتنی بر پژوهشها و جستجوهای عمیق باشد. در زمینه اولینهای مطبوعات تاکنون کتابی مستقل منتشر نشده و این کتاب در راستای این ضرورت تدوین یافته است. در این کتاب به اولینهای مطبوعات از قبیل اولین نشریه ادواری چاپی، اولین نشریه غیرفارسی، اولین هفتهنامه، اولین نشریه فارسی شهرستانی، اولین نشریه مصور، اولین نشریه علمی و سهزبانه، اولین نشریه ادبی، اولین نشریه سفر و ..... به تفصیل پرداخته شده است.
در دهه اخیر ـ در بین شاعران نوگرا ـ گرایش به شعر بیوزن یا سپید بیشتر شده است و این شیوه بیان کار مبتدیان را به نثر نزدیک کرده و به جای تنوع و نوآوری، نوعی یکنواختی به وجود آورده است. شاید بتوان گفت که آشنایی با آهنگ واژه و موسیقی کلام از طریق شناخت وزن آسانتر است. چنین به نظر میرسد که اگر شاعری بخواهد از طریق دیگر با موسیقی کلام آشنا شود، راه دشواری را باید پشت سر نهد. شناخت وزن ذهن را به سمن نوعی «ریتم» یا موسیقی میکشاند و نیز واژههای مخل را از ذهن میراند. این شناخت اگر به صورت خشک و قالبی باشد. شاعر پایبند قالب نردبانی میشود و نمیتواند از تساوی مصراعها صرفنظر کند، اما اگر به قصد نوآورد و تحول باشد، به جای تقطیع واژهها با افاعیل عروضی، روح وزن را به آن میبخشد تا هر واژه از حالت ایستایی نثر به حالت پویایی شعر نزدیک شود.