از احوال این شاعر شیرینسخن قرن هشتم به جز چند سطری در کتابها چیزی نمیتوان یافت. دولتشاه در «تذکرة الشعرا» تنها بدین مختصر درباره وی بسنده کرده است: «ذکر ملک الکلام ابن عماد زید درجته، مردی فاضل بوده و اصل او از خراسانست اما در شیراز بودی و منقبت ائمه معصمومین گفتی و غزلهای پسندیده دارد و ده نامه ابن عماد مشهورست». وی در سال 800 درگذشته و از قصاید و غزلیات وی به جز اندکی چیزی باقی نمانده است. این مثنوی دهنامه که از سخنان وی بازمانده، از معروفترین آثار نظمی قرن هشتم بوده است و میان سخنسنجان ایران شهرتی بسزا داشته و این مثنوی را چنانکه خود در پایان آن سروده است، در 760 بیت به سال 794 به پایان برده است.
در فن آرایش سخن و صنایع بدیعی "سوال و جواب" را یکی از محسنات بدیع معنوی به شمار آورده اند و آن چنان است که شاعر در بیتی و یا چند بیت و یا بیش از آن، سخن خود را به صورت پرسش و پاسخ موضوع می کند و این تفنن ادبی، گاه چندان به درازا میکشد که از آغاز تا پایان یک قصیده طولانی را نیز دربر میگیرد. کتاب حاضر که "گفتگو در شعر فارسی" نام دارد بیشترین اشعاری را که تاکنون به شیوه پرسش و پاسخ سروده شده اند، شامل میشود.
مثنوی حاضر که به تتبع مثنوی شیرین و خسرو نظامی سروده شده در جای خود شایان دقت بوده و هنری که در آن به کار رفته بیانی نغز دارد، گر چه گوینده آن از شعرای نامدار نیست ولی مثنوی او بدیع است و از متتبعین ارزندهی نظامی به شمار میرود و جای آن دارد که منظومه او با دقت مطالعه شود. شعله این منظومه را برای تقرب به دستگاه مرحوم فرهاد میرزا و عذر گناهان گذشته به نظم آورده و خود نام شیرین و فرهاد را بر آن نهاده بود ولی بواسطه عدم دقت بنام شیرین و خسرو معروف گردید.