سیفالدین ابوالمحامد محمد فرغانی شاعری است اهل درد، بیدارگر، عارف، زاهد و دیندار، سخنوری که لب به مدح امیر و وزیری نگشوده، بلکه قلم را در خدمت عقیده و رسالتش به کار گرفته و آگاهانه و در نهایت تهور، از نابسامانیهای زمانهاش انتقاد میکند. او از شاعران قرن هفتم و هشتم هجری است که به مرتبه بلند خود در شعر به سبب انقطاع از عالم و گوشهگیری از دونان و امتناع از مدح امرای ظالم و فاسد زمان در یکی از خانقاههای شهر کوچک «آقسرا» به گمنامی درگذشت. او از معاصران صعدی بوده و با وی نیز مکاتبه و مشاعری داشته است. در این کتاب بخشی از اشعار او به ترتیب قصاید، قطعات، رباعیات و غزلیات آورده شده است.
سیمای شاعران، شرح حال، نمونه آثار ۲۰۲ شاعر نامی ایران از قدیمترین ایام تا عصر حاضر است. شعر من سوز دل سوخته زار من است شعر من پرتو تابنده افکار من است شعر من گوهر دریای دل خونین است شعر رخشنده دل گوهر شهوار من است آغاز کتاب با مقدمه ای از مولف ،صابر کرمانی ،درباره شعر و شاعری است. مولف در ابتدای هر شعر ،وصف حالی از شاعر ارائه داده تا خواننده با سراینده اشعار نیز آشنایی مختصر پیدا کند.عمده اشعار گردآوری شده به سبک کهن و با وزن و قافیه و در عین حال در مواردی از سرایندگان شعر نیمایی نیز شواهدی آورده شده است همچون فریدون مشیری و نادر نادرپور ... . طبع جدید اثر با ویرایش مجدد و اضافات و اصلاحات و چاپی زیبا و در دو رنگ منتشر گردیده است.
کتاب "جشن قرن هفتم ملای روم" مولانا در خانقاه شمس تبریزی اثر استاد شهریار، به کوشش کریم خمسه.
مولانا سیفالدین ابوالمحامد محمّد فرغانی از شاعران ایرانی قرن هفتم و هشتم هجری بود که در دوره سلطه ایلخانان و مغولان در آسیای صغیر میزیست. وی در هشتاد سالگی به سال ۷۴۹ هجری درگذشته است. وی نسبت به سعدی ارادت ویژهای داشته و او را استاد سخن نامیده است. او خود دیوان اشعارش را که شامل غزلیات، قصاید، قطعات و اندکی رباعیات است جمع کرد. زندهیاد ذبیح الله صفا طی سالهای 1344- 1341ش دیوان اشعار سیف فرغانی را در سه جلد به طبع رساند. جلد اول شامل قصاید، جلد دوم شامل قطعات، غزلیات و جلد سوم شامل 261 غزل اوست. مضامین قصاید او را بیشتر اندرز و شکایت از نابسامانیهای زمانه و غزلهایش را پند، انتقادهای اجتماعی و بیان مضامین عرفانی و اندکی اشعار عاشقانه تشکیل میدهند. او با اینکه مذهب حنفی داشته اما از قدیمیترین شاعرانی است که در مرثیه کربلا شعر سروده. دیوان او شامل 12000 بیت است.
مولانا سیفالدین ابوالمحامد محمّد فرغانی از شاعران ایرانی قرن هفتم و هشتم هجری بود که در دوره سلطه ایلخانان و مغولان در آسیای صغیر میزیست. وی در هشتاد سالگی به سال ۷۴۹ هجری درگذشته است. وی نسبت به سعدی ارادت ویژهای داشته و او را استاد سخن نامیده است. او خود دیوان اشعارش را که شامل غزلیات، قصاید، قطعات و اندکی رباعیات است جمع کرد. زندهیاد ذبیح الله صفا طی سالهای 1344- 1341ش دیوان اشعار سیف فرغانی را در سه جلد به طبع رساند. جلد اول شامل قصاید، جلد دوم شامل قطعات، غزلیات و جلد سوم شامل 261 غزل اوست. مضامین قصاید او را بیشتر اندرز و شکایت از نابسامانیهای زمانه و غزلهایش را پند، انتقادهای اجتماعی و بیان مضامین عرفانی و اندکی اشعار عاشقانه تشکیل میدهند. او با اینکه مذهب حنفی داشته اما از قدیمیترین شاعرانی است که در مرثیه کربلا شعر سروده. دیوان او شامل 12000 بیت است.