شاه نعمتالله ولی ماهانی کرمانی از جمله شعرای معروف متصوفه ایران است. او در طریقه تصوف، مؤسس سلسله مشهور نعمتاللهی است و در راه طریقت و سیروسلوک مقامی بلند داشته است. موارد وجه تمایز طریقه نعمتاللهی از سایر طریقتهای قبل از او بسیار است؛ ولی مهمتر از همه آنکه طریقت او تابع شریعت است تا آنجا که شخصاً در مساجد حضور مییافته و امام جماعت میشده و به دستورات شرع مقدس سخت پایبند بوده است. او افزون بر سرودن شعر که در آن گاهی «سید» و زمانی «نعمتالله» تخلص میکرده، رسائل مختلفی در عرفان و تصوف از خویش به یادگار گذاشته است. دیوان اشعارش مشتمل بر قصاید، غزلیات، ترجیعات، مثنویات، قطعات، دوبیتیها و رباعیات است. در این کتاب ابتدا مقدمهای به قلم زندهیاد سعید نفیسی درباره تصوف آورده شده و پس از ذکر شرح حال شاه نعمتالله ولی، اشعار او به ترتیب قصاید، غزلیات، ترجیعات، مثنویات، قطعات، اشعار دوبیتی، رباعیات و مفردات آورده شده است.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این پژوهش با هدف آسان سازی و روان گویی مطالب و معانی پیچیده و دشوار در "مفاتیح الاعجاز فی شرح گلشن راز" اثر شیخ محمد لاهیجی تهیه شده است. غامض بودن عبارات و تعقیدات کلام و اطناب بیان شارح، نگارنده را واداشته تا در عین رسایی پیام و شیوایی بیان، مفاهیم صریح عرفانی را با عباراتی موجز و مختصر در دسترس جویندگان اسرار الهی و پویندگان حقایق معانی قرار دهد زیرا معتقد است که "خَیرُ الکَلام ما قَلَّ وَ دَلَّ وَ لَم یَمَل".
قطب الموحدین و سیدالکاملین نورالدین شاه نعمت الله ولی از اقطاب بزرگوار و عرفای مشهور قرن هشتم و نهم هجری است که چراغ تصوف اسلامی را در عصر خویش فروغ تازهای بخشید و به نیکوترین وجه روشن نگاه داشت و همه پیروان طریقت را تحت الشعاع مکتب خوبش قرار داد. او را میتوان از شعرای طراز اول و مشهور عصر خویش به شمار آورد. اشعار او همه دارای مضامین عرفانی است و بیان حال کسی است که عمری به غم عشق نشانده شده و از سر ذوق چون دلباختهای شیفته در پیشگاه معبود به نیایش پرداخته است. شاه نعمت الله اغلب به سرودن غزل اهتمام داشت و اشعار دیگرش از قبیل قصائد، مثنوی و رباعیات در مقام مقایسه با غزلیات بسیار ناچیز است. این کتاب دربرگیرنده کلیات اشعار او بدین ترتیب است: غزلها، ترجیعات، قصائد و ملحقات، سؤال و جواب، مثنویها، رساله منظومه ایمانیه، رساله فقریه، گنج العارفین، غزلهای ناتمام، قطعات، رباعیات، دوبیتیها و مفردات.
یکی از ویژگیهای بارز شاه نعمتالله ولی، شخصیت ادبی ـ عرفانی اوست و همچنین او یکی از پرکارترین نویسندگان و ادبای عصر خویش محسوب میگردد. مضامین اشعار او تعلیمی ـ صوفیانه و غالباً خشک و مدرسهای با لحن خاص اوست که معمولا عاری از تصویرها و خیالات لطیف و زیبای شاعرانه است؛ با زبانی ساده و گاه متکی بر الفاظ کوچه و بازار، به طوری که در دیوان او ابیات زیادی را میتوان یافت که غیرفصیح، نامتناسب و از دیدگاه هنر شعری کمارزشند. رباعیات او نسبتاً اندک است؛ تعداد 316 رباعی از مجموع رباعیات دیوان و رباعیات پراکنده منثورات او، در برابر آثار دیگرش چندان زیاد نیست. از میان بیش از 130 رساله و کتاب شاه نعمتالله، رباعیات پراکنده تنها در 37 رساله موجود بوده که در این کتاب تصحیح و گردآوری شدهاند.