زیبالنساء بیگم دختر اورنگ زیب، از پادشاهان سلسله گورکانیه هند، شاعری است که خویشتن را ایرانی به شمار میآورد. او در 21سالگی شعر گفتن را آغاز کرد و از همان آغاز تخلص "مخفی" را برگزید.تا در پشت آن گناه زن بودن خویش را پنهان کند و از نظرها و طعنهها و کینهها مخفی بماند. زیب النساء یکی از چهرههای شاخص میان بانوانی است که با آثار خویش در ادبیات پارسی توانستهاند جزئی از پیکره تاریخ ادب پارسی باشند. وی در سرایش شعر ماهر بوده و دارای مقامی بلند، به سبب انشادِ اشعاری شیرین و دلنشین، تحسین دیگران را برانگیخته و جزئی از پیکره تاریخ ادب فارسی دری به شمار آمده است. این کتاب دربرگیرنده نسخهای از دیوان اشعار اوست که در لاهور پاکستان به انتشار رسیده است.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.
زیبالنساء بیگم در سال 1048 هجری به دنیا آمد. مادرش دختر شاهنوازخان صفوی است. به سبب این پیوستگی زیبالنساء خودش را ایرانی میداند و به این سرزمین سخت دلبسته است. او در 21 سالگی شعر را آغاز کرد و از همان آغاز تخلص «مخفی» را برگزید تا در پشت آن گناه زن بودن خویش را پنهان کند و از نظرها و طعنهها و کینهها مخفی بماند؛ اما شعر او زنده ماند و پس از سه قرن صدایش هنوز به گوش میرسد. ادعا آن نیست که شعر مخفی در حد اعلا و کمال شعری است. بسیاری از اشعار او تقلیدی و تکراری به نظر میرسد؛ در بسیاری از ابیات تأثر خاطر شاعر از غزلیات حافظ آشکار است و گاه جنبه هنرنمایی یا پیروی از غزلی خاص در اشعار او دیده میشود. مخفی با آنکه شاعری هندی است؛ اما چنان از ایران و بهویژه خراسان یاد میکند که گویی وطن او ایران است و در هند گرفتار غربت شده است.
«زیبالنساء» متخلص به «مخفی» نامدارترین زن پارسیگوی شبه قاره هند به سال 1048 هجری در آن سرزمین ولادت یافت و پس از 65 سال زندگانی، به سال 1113 هجری در همان سامان جهان را بدرود گفت. پدر وی «اورنگزیب» از فرمانروایان معروف سلسله گورکانی هندوستان است و مادر او که نژاد ایرانی دارد، نسب به دودمان صفویه میرساند. شمار اشعار او را پانزده هزار بیت یاد کردهاند که اگر این گفته نادرست نباشد، دیوانهای مطبوع او بیش از یکپنجم مجموعه اشعار او را دربر ندارد. در دیوان مخفی شعر خوب فراوان است، غزلهای لطیف او میرساند که به سرودن غزل بیش از انواع دیگر شعر رغبت داشته و توفیق وی نیز در غزلسرایی بیش از دیگر انواع شعر بوده است.