نام این نامه پهلوی، «بندهش» یا زندآگاهی است و بیشتر به نام بندهش بزرگ یا بندهش ایرانی خوانده میشود. این نام در برابر بندهش کوچک یا بندهش هندی به آن دادهاند یا به دیگر سخن پس از آگاهی از وجود نسخههای کامل بندهش که همه در ایران نوشته شدهاند، گزیده بندهش را «بندهش کوچک» نام نهادهاند.
در «فرهنگ پهلوی» واژههای آرامی که ازوارش یا هزوارش خوانده میشود، به واژههای ایرانی یا پارسی میانک گردانیده شده است. این واژهها دستهبندی شده و در هر باب یک رشته واژه که با هم پیوستگی دارد، یاد گردیده است؛ در یکم: نامهای خدا و مینویان؛ در دوم: گیتی و آنچه از آن است چون خاک و شهر و خانه؛ در سوم: در آب و رود و زره و جوی و جز اینها؛ در چهارم: در دانهها و میوهها؛ در پنجم: در خورشها و آشامها. نام نویسنده این فرهنگ به دست نیامده است؛ اما بیگمان فرهنگی است از روزگار ساسانیان.
این کتاب دارای نامهای خاص اوستایی از تحقیق و بررسی در سه نامنامه مختلف از دانشمندان ایرانی و آلمانی است؛ کتاب «نامنامه ایرانی» تألیف فردیناند یوستی، کتاب «نامنامه اشخاص ایرانی» تألیف مانفرد مایرهوفر و کتاب «دانشنامه مزدیسنا» تألیف جهانگیر اوشیدری. نویسنده کوشیده در مورد هر واژه از نظر معانی، حالت واژه، جنس واژه، شمار واژه و کاربرد آن در کتب دیگر مانند کتب پهلوی و شاهنامه و .... به تفصیل شرح داده شود.
داتستان دینیک کتابی است شامل 92 پرسش که مهر خورشید آتور ماهیان و دیگران از منوشچهر گشن جامان، پیشوای زرتشتیان ایران در حدود سال 881 میلادی کردهاند و پاسخهایی که وی بدانها داده است. این کتاب را هیربد تهمورس با مقابله چند دستنویس ویراسته و به چاپ آن همت کرده است. ولی پس از چاپ چهل پرسش و پاسخ از دنیا رفته است و همان مقدار منتشر شده است.