کتابخانه مجازی ادبیات

بردسیر در جنوب شهرستان کرمان واقع شده و با شهرستان‌های رفسنجان، سیرجان، بافت و جیرفت همسایه است. بنیاد این شهر را به اردشیر بابکان نسبت می‌دهند؛ احتمالاً آن را در زبان پارسی ساسانی به صورت «وه اردشیر» نام‌گذاری کرده‌اند. زبان رایج در این منطقه از شاخه زبان‌های ایرانی است و زبان‌های ایرانی از زبان مفروض هند و اروپایی که مادر همه این زبان‌هاست مشتق شده است. آنچه در این کتاب آمده، واژه‌هایی است که تقریبا تا پنج دهه پیش در بردسیر کاربرد داشته است؛ ولی امروزه تقریبا بیشتر این واژه‌ها فراموش شده و جوانان از این واژه‌ها و معنی آنها ناآگاه هستند.

این کتاب حاصل مشاهده‌های نویسنده از گویش مردم تهران در سال‌های پس از شهریور ۱۳۲۰ است. وی همچون یک زبان‌شناسِ کاملاً توصیف‌گرا بر پیکرۀ زبانی‌ای که از زبان مردم کوچه و بازار فراهم آورده، تکیه نموده است؛ اما در عین حال، در موارد بسیاری، نظریات و داوری‌های دیگر فارسی‌شناسان را نیز در مقایسه با داده‌های زبانی گردآوردۀ خود، به نقد کشیده است. بخش عمده‌ای از این داده‌های زبانی، که جمله‌های یادداشت‌شده از زبان مردم تهران است، در پایان کتاب گنجانده شده است.