زبانهای ایرانی یکی از گروههای زبانهای آریائی (هندوایرانی) است و زبانهای آریائی یکی از شاخههای مهم خانواده زبانهای هند و اروپایی است. از آنجایی که اوستا و فارسی باستان خویشاوندی بسیار نزدیکی با سنسکریت دارند و دستور زبان آنها بر اساس زبان دیگر آریایی یعنی سنسکریت نوشته شده است و از طرف دیگر پیوستگی بسیار نزدیکی که با فارسی میانه و سپس با فارسی نو دارد؛ در نتیجه بررسی دستور زبانهای ایرانی باستان امری بسیار ضروری به نظر میرسد. این کتاب در بررسی صرف فعل ایرانی باستان و مقایسه آن با سنسکریت به نگارش درآمده است. در این کتاب زمینههای گوناگون فعل در اوستا و فارسی باستان از یک طرف و مقایسه آن با سنسکریت از طرف دیگر مورد بررسی قرار گرفته و از صرف فعل و مقولههای آن در رابطه با حالات مختلف مورد بررسی قرار گرفته و در هر مورد مثالهای مناسب برای نتایج به دست آمده آورده شده است.
در این کتاب که متون نشستهای نویسنده درباره زرتشت و پیامهای اوست، نویسنده کوشیده تا زرتشت و بیش از خود او سخنانش را نیک بشناساند؛ از اینکه او درباره آفرینش و آفریدگار، گرداننده جهان، درباره نیکی و بدی، درباره بایستهها و نبایستهها، درباره شایست و ناشایست، درباره زندگی مینوی، درباره زندگانی مادی و ... را بشناساند.
از نظر مترجم، این کتاب تنها اثری است که به گونهای منسجم و روشمند، در حدی بسیار گسترده، ساختار نحوی زبانهای ایرانی میانه غربی را مورد بررسی و پژوهش دقیق قرار داده است. وسعت دید، مثالهای بسیار زیاد و متنوع از منابع گوناگون زبانی اعم از کتیبه و کتاب، دقت نظر در بیان قواعد نحوی، آغاز انجام موضع، همه و همه بر تسلط، توجه و کارآمدی نویسنده اثر گواهی میدهد. این پژوهش میکوشد تا نحو را بر اساس منابع متفاوت، با وجود تفاوت و تمایزات اندیشهای که در زمان وجود، میان آنها بوده است، منظم کند.