کتابخانه مجازی ادبیات

هادی رنجی تهرانی (1286 ـ 1339) به جهت نوع زندگی خود و شیوه زیستنی که داشت، از اصطلاحات و زبان ساده مردم کوچه و مضامین ملموس و محسوس جلودست در شعر خود بهره می‌جست. می‌توان گفت مهم‌ترین ویژگی شعر رنجی، همین هم‌زبانی با مردم کوی و برزن و استفاده از لحن و لهجه آنهاست. شغل او و زندگی ساده‌اش، زمینه مناسب این رویکرد محسوب می‌شود. رنجی هم اهل ورزش باستانی بوده و هم به محافل دینی و هیئت‌های مذهبی رفت‌وآمد داشته است. او گاهی در کنار مراثی و مدایح دینی که برای استفاده ذاکران و خوانندگان مذهبی می‌سرود، غزل‌هایی نیز می‌ساخت که به کار همین محافل و همین گروه از خوانندگان می‌آمد. این کتاب دربرگیرنده دیوان اشعار اوست که به اهتمام غلامحسین تهرانی و مقدمه‌ای از کیوان سمیعی منتشر شده است.