اوحدالدین حامد بن ابی الفخر معروف به اوحد کرمانی (زاده 561 بردسیر ـ درگذشته 635 بغداد) از صوفیان و رباعیگویان مشهور ایران در سده ششم و هفتم هجری است. این کتاب مجموعه 120 رباعی با مضامین عرفانی اوست که در این رباعیات با بهرهگیری از مفاهیم عشق، معرفت، سعادت، فنا و طلب کوشیده تا آموزههای صوفیانه خود را طرح کند. در مقدمه کتاب یادداشتهایی درباره زندگی، آثار و دیدگاههای اوحدالدین کرمانی آورده شده است. همچنین بر اساس مضامین مشترک، این 120 رباعی ر سیزده موضوع مستقل قرار گرفتهاند. رباعیات کرمانی به صورت دوزبانه فارسی و انگلیسی در کتاب قرار گرفته است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.
کتاب رباعیات مولانا جلال الدین به تصحیح محمدولی چلبی از نوادگان مولانا و مشایخ خانقاههای مولویه با مقدمه دکتر امین ریاحی است که در سال 1369 توسط انتشارات خرم "کتاب سعدی" منتشر شده است.