میرزا محمدتقی قمری گلزار دربندی (1235 ـ 1309 ق) شاعر و مرثیهسرای اهل دربند در جمهوری خودمختار داغستان کنونی بود. قمری از شاعران دربند است که اشعاری در مدح و مرثیه اهل بیت و بهویژه امام حسین (ع) سروده است. او از سیسالگی به روضهخوانی و مقتلنویسی پرداخت. از آثار او عبارتند از: کنز المصائب، دیوان کنز المعارف و دیوان کامل قمری. این کتاب دیوان کامل قمری است که دربردارنده اشعار ترکی و فارسی است. شعر او بیشتر دربردارنده مدایح و مراثی اهل بیت و بهویژه امام حسین و یارانش است. عارفانه و ساقینامهها نیز در شعرش به چشم میخورند. قالب شعرهای وی بیشتر قصیده و غزل است؛ با این حال در شعر فارسی وی رباعیات هم وجود دارد.
ترجمه دعای کمیل در سیاق نثر-دررشته نظم از نصیرالدین امیرصادقی در سال 1373 انجام شده است.
ریاضالعاشقین کتابی است در بارهی شاعران قرهباغ یا «کوراباغ» که به همت میزاصدرای مجتهد زادهی قره باغی فراهم آمده است که در آن از 79 تن از شاعران زن و مرد دیار قرهباغ قفقاز با آوردن قطعاتی از اشعار آنان و نیز نگارهی برخی از آنان نام برده شده است. محمدعلی تربیت، در بارهی این کتاب و مولف این تذکره مینویسد: «او محمد بن میرزاصدرای قرهباغی است و کتابی در سنه 1325 [ مهی / 1286 خ ] به عنوان ریاض العاشقین مشتمل بر شعرای قرهباغ و منتخبات اشعارشان در ترکی و فارسی و صورت تمثال آنان تالیف کرده که جلد اولش در تاریخ 1328 [ مهی / 1289 ] ] و در استانبول چاپ شده و آن ترجمه ترکی تذکرهی نواب است که قبل از آن تالیف و چاپ شده است» باید گفته شود که اصل فارسی تذکرهی نواب در دسترس نیست ( امکان دارد که در آینده به دست آید ) و آقای یحیی خانمحمد آذری پژوهندهی پرکار کشورمان، آن را از روی ترجمهی ترکی تذکرهی نواب به فارسی بر گردانده اند و از سوی نشر آفرینش در پاییز سال 1373 روانهی بازار نشر گردیده است. شاعرانی که شعرهای آنان در این تذکره آورده شدهاند، همزمانند با دوران آقامحمدخان قاجار، فتحعلیشاه قاجار و سپس دوران تجزیه قفقاز از ایران بر اثر دو قرارداد ننگین گلستان و ترکمانچای. در میان شاعران قرهباع [کوراباغ ]، شمار بانوان قابل توجه است و به ویژه این که این بانوان در دوران زندگانی خود، بسیار سرشناس بودند و مورد توجه. از شاعران بلند آوازهای که در این تذکره از وی یادشده است، مهدیقلی خان داغستانی ( وفا ) است.