این کتاب را میان محمد به فارسی نوشته بود. زمان تالیف مشخص نیست. میان محمد سجاده نشین آستانه حضرت سید پیر پیرا شاه غازی قلندری دَمری والی (در منطقه جمّون و کشمیر) بود. میان محمد 17 کتاب تالیف کرده است که همه اش به زبان پنجابی است و فقط «تذکره مقیمی» به فارسی است. میان محمد در این تذکره درباره احوال مرشد خود – حضرت پیرا شاه غازی قلندر- و تمام بزرگان و صوفیانی است که به نوعی با وی بیعت داشته یا در ارتباط بودند. «تذکره مقیمی» دو بخش دارد: بخش اول احوال و آثار نُه تن از عارفان. بخش دوم که ضخیم است. از «تذکره مقیمی» دو نسخه خطی بود: نسخهای در حجره شاه مقیم نزدِ خاندان شاه مقیم بود. نسخه دیگر نزدِ میان محم اشرف - یکی از نوادگان میان محمد بخش – بود که به خط حافظ عبدالعزیز- نوه حافظ محمد علی، استادِ میان محمد بخش- نوشته شده بود. بخش اولدر 15 جمادی الاول 1324 هجری تکمیل شده بود و بخش دوم در 29 رجب 1324 هجری. یعنی چار ماه پیش از وفات میان محمد بخش. ملک محمد از عقیدت مندان حضرت میان محمد، از روی نسخه خطیِ فارسی آن را به زبان اردو ترجمه کرد. بخش های نثر به زبان اردو ترجمه شده اند و شعرهای فارسی همان طور به فارسی هستند.
در این کتاب کوشیده شده تا درباره نکاتی درباره حافظ و شعر او بررسی صورت گیرد؛ از قبیل: بیان روند زندگانی حافظ برگرفته از متون و منابع معتبر علمی و تاریخی با استفاده از اشعار شاعران نوپرداز معاصر؛ نگاهی به ابعاد و زوایای شخصیت حافظ؛ چرایی تفأل به حافظ و چگونگی تفألزدن؛ تدوین فصلی با نام فرهنگ واژگان اشعار حافظ با بیش از دوهزار واژه؛ فراهم کردن فرهنگ اشارات و تعبیرات عرفانی اشعار حافظ با بالغ بر پانصد واژه.
کتاب «کشف المحجوب» که در واقع پردهگشای اسرار حیات و درون گروهی از عاشقان و شیفتگان جمال محبوب ازلی و ابدی است، جلوهگاه ایمان و ذوق و دانش بزرگمردی است که گرچه شرح کاملی از احوال وی در دست نیست، ولی همین اثر عظیم نماینده وسعت اطلاعات او در علوم قرآنی و احادیث و عرفان است. در این کتاب خلاصهای گویا از شرح زندگی افراد مندرج در کتاب «کشف المحجوب» هجویری ارائه شده و علاقمندان و عرفانپژوهان را در شناخت هرچه بهتر مندرجات کتاب بهویژه شخصیت عارفان و مشایخ راهنما است.