این کتاب که اثر مرحوم علامه حاج شیخ ذبیح الله محلاتی (رحمه الله تعالی) است، به بررسی و نقد احوال و اقوال صوفیه از ابتدا تا زمان مؤلف میپردازد. از آنجا که خواندن این اثر نقش خوبی در حصول برائت از صوفیه داشت، حاج فردوسی بر آن شد تا با تصحیح و انتشار مجدد آن (بعد از نیم قرن که از اولین انتشار آن میگذشت) خدمت دیگری به منهاج فردوسیان انجام دهد. نقد و بررسی آراء عارفان و ردّ اندیشه های صوفیان با این عناوین است: طریق سلوک الی الحق، تراجم مشایخ صوفیه، حسن بصری و عداوت او با حضرت علی(ع)، حلاج و اخبار او، جنید بغدادی و تسنن او، اشعار در مدح صوفیه، خرافه عجیب از محیی الدین عربی، شاه نعمت اللّه ولی و اشعار او، بطلان حلول و اتحاد، بطلان وحدت وجود.
بدایعنگار، میرزامهدی ، فرزند میرزا مصطفی (وکیل لشکر) تفرشی، دولتمرد، ادیب و مؤلف عصر قاجار. در 1279 در تهران متولد شد و در 1320 ش، در 82 سالگی، همانجا درگذشت. در تهران تحصیل کرد و به گفتة خود او در مثنوی خیرالکلام ، درس صرف و نحو، فقه و اصول، تفسیر و حکمت، و ریاضی و نجوم خواند (ص 37) و از حاج میرزا حسین نوری و شیخ محمدحسین کاظمینی اجازة روایت گرفت (مدرّس تبریزی، ج 5، ص 120(.او در وزارت امورخارجه خدمت میکرد و پس از فوت همکارش، میرزا محمّد ابراهیم «بدایع نگار * »، به همین لقب خوانده شد (1300) و مدارج اداری را تا سمت نیابت وزارت خارجه طی کرد (بامداد، ج 6، ص 273). در کنار وظایف اداری به تحقیق و تألیف مشغول بود و از جملة آثاری که از او به چاپ رسیده اینهاست: بدایع الانوار فی احوال سابع الائمة الاطهار ، کتابی تحقیقی در زندگی امام موسی کاظم علیهالسلام، نخستین و مفصّلترین اثر وی در 23 سالگی و مورد تصدیق مراجع شیعی، از جمله میرزا محمدحسن شیرازی * ؛ بدایع الاحکام فی فقه الاسلام ، در فقه همراه با بدایع المهدویّة و افتضاح الکافرین در یک مجلد و بدایع الاسرار در کلیّات حکمت و کلام به زبان ساده، که صاحب الذریعه (ج 3، ص 62) آن را ترجمة اخبار روایت شده از معصومان علیهمالسلام به فارسی معرفی کرده، و پیداست که کتاب را شخصاً ندیده است. بعلاوه، باید این کتابها و رسالههای او را نیز ذکر کرد: بدایع العروض ؛ بدایع الموالید ؛ بدایع الحکمة ؛ بدایع الانساب فی مدفن الاطیاب ؛ بدایع البیان فی جامع القرآن ؛ مختصر جغرافی دنیا . سه اثر اخیر در یک مجلد گرد آمده و در پایان آن عنوان آثار چاپ نشدة بدایع نگار، بدین شرح آمده است: ریاض المنجمین ، بدیعیّه ، شرح الفیّة ابن مالک، شرح تهذیب المنطق تفتازانی، بدایع الحساب به پارسی و منتخب از خلاصة شیخ بهایی. نیز کتابی به نام کفایة العرفان در اصول عقاید، به خط محمدحسن طالقانی، مکتوب در 1303، که در بخش نسخههای خطّی کتابخانة ملّی ایران (ش 420) محفوظ است.بدایعنگار شعر نیز میسرود و نخست «مُخْلص» تخلّص میکرد (رجوع کنید به بدایع الاسرار ، بدایع الاحکام و بدایع الوصول )، اما پس از ورود به عالم عرفان، تخلّص «لاهوتی» را برگزید. او یک مثنوی قریب به شش هزاربیت موسوم به خیرالکلام (تاریخ اتمام: 1340) دارد که در 1322 ش به چاپ رسیده، و در مقدمة آن به دیوان اشعار خود، مشتمل بر دههزار بیت قصیده و غزل، اشاره کرده است.از ملاحظة آثار او، چون بدایع الانوار ، بدایع الاسرار ، بدایع الانساب و بدایعالبیان بهنظر میرسد که به مراجع و منابع متقنی دسترسی داشته و مطالب را با دید انتقادی و گاه با نظر اجتهادی بیان کرده است. از جمله در بدایع البیان به جعل اخبار از جانب «غلاة روافض» پس از رحلت امام حسن عسکری، علیهالسلام و درج آن در کتب اثنی عشریّه و نشر آن در عصر صفوی اشاره دارد. شیوه او در نگارش، خلاصهنویسی و زبده چینی، نثر او ساده و مفهوم، نوشتههایش کمحجم و غالباً برای محصّلان و متعلّمان مفید است، اما در شعر پایه و مایهای ندارد
داستانهای سرزمین صوفیان کتابی است که درباره زندگی و آثار شش عارف نامی ایران (حلاج، ابوسعید ابوالخیر، عطار، نظامی، مولوی و جامی) به شکل چکیده و با زبانی شیرین به خامه یک بانوی فاضل و محقق ایرانی به زبان انگلیسی در آمریکا نشر یافته است. داستانهای کتاب به شیوه امروزی و دور از اصطلاحات و مفاهیم دشوار صوفیانه بیان شده است و در عین حال خواننده را با تصوف و عرفان مشرق زمین آشنا می سازد...