دانش ایرانی در قرون وسطی شامل هنر، علم و ادب میشود. از آنجا که این دانش به تجربه به دست میآید، بنابراین قابلیت تکامل دارد. در قلمرو فرهنگ سنتی ایران، ادبیاتی غنی بر پایه هر یک از اسه سه شاخه دانش نضج گرفته است که برخی از دایرةالمعارفهای فارسی گاه هر سه شاخه را شامل میشود. ظهور دایرةالمعارفهای فارسی به اوایل سده پنجم هجری باز میگردد. میان این آثار با انواع آن به زبان عربی چند اختلاف وجود دارد. این کتاب از راه طبقهبندی و مقایسه، موضوع و حدود ادبیات دایرةالمعرافی را از عصر ابن سینا تا زمان شمسالدین آملی در قلمرو فرهنگ ایرانی نشان میدهد.