دکتر محمود افشار یزدی (۱۲۷۲-۱۳۶۲) دولتمرد، نویسنده، شاعر، روزنامهنگار ایرانی است .محمود افشار یزدی در سیزدهسالگی مادر را از دست داد و برای تحصیل نزد عمویش به شهر بمبئی در هند اعزام شد. در هند مقدمات علوم جدید و زبان انگلیسی را فراگرفت و پس از سه سال به تهران آمد و در مدرسه علوم سیاسی به تحصیل پرداخت. در نوزده سالگی به قصد ادامه تحصیل راهی سویس شد و طی هفت سال در لوزان دوره لیسانس و دکتری حقوق را به پایان برد و از دانشکده علوم سیاسی دانشگاه لوزان درجه دکتری دریافت کرد. چون ایام اقامت وی در اروپا مقارن با ختم جنگ جهانی اول بود و موضوع قرارداد ۱۹۱۹ مطرح بود، در جراید سویس مقالاتی در دفاع از حقوق ایران نوشت. این کتاب دربرگیرنده مجموعهای از اشعار او در قالبهای قصیده، غزل، قطعات و سفرنامههای منظوم است.
سیمای شاعران، شرح حال، نمونه آثار ۲۰۲ شاعر نامی ایران از قدیمترین ایام تا عصر حاضر است. شعر من سوز دل سوخته زار من است شعر من پرتو تابنده افکار من است شعر من گوهر دریای دل خونین است شعر رخشنده دل گوهر شهوار من است آغاز کتاب با مقدمه ای از مولف ،صابر کرمانی ،درباره شعر و شاعری است. مولف در ابتدای هر شعر ،وصف حالی از شاعر ارائه داده تا خواننده با سراینده اشعار نیز آشنایی مختصر پیدا کند.عمده اشعار گردآوری شده به سبک کهن و با وزن و قافیه و در عین حال در مواردی از سرایندگان شعر نیمایی نیز شواهدی آورده شده است همچون فریدون مشیری و نادر نادرپور ... . طبع جدید اثر با ویرایش مجدد و اضافات و اصلاحات و چاپی زیبا و در دو رنگ منتشر گردیده است.
کتاب "جشن قرن هفتم ملای روم" مولانا در خانقاه شمس تبریزی اثر استاد شهریار، به کوشش کریم خمسه.
هر مرد سیاسی «ایده آل» یا آرزوهائی دارد. یکی از مهمترین آرزوهای سیاسی من هم پس از حفظ تمامیت ایران مستقل امروز این است که در قلمرو زبان فارسی همیشه یگانگی و حسنتفاهم حکمفرما باشد. قلمرو زبان فارسی کجاست و خود زبان فارسی چیست که من اینقدر دلباخته این و پای بند آنم. بیست و چند سال پیش که با کشتی از اروپا به ایران میآمدم یک نفر تاجیک اهل ماوراءالنهر با من همسفر شد. همینکه لب به سخن گشود و دانستم پارسی گوی است سفر دراز دریا را کوتاه گرفتم و حقیقتاً لذتی که از مصاحبت او بردم فراموش نشدنیست. مثل اینکه در زمان سامانیان میزیستم و با یکی از فرزندان رودکی مکالمه میکردم و اشعار نغز آن شاعر فصیح را با لهجه بخارائی میشنیدم.
این نامه ها (274 نامه) بخشی از یادگارهایی است که دکتر محمود افشار از میان انبوه نامه های دوستان، معاصران و معاشران خود برگزیده و اصل آنها به کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران سپرده شده. با در نظر گرفتن جایگاه علمی و اجتماعی دکتر افشار و تدریس رشته تاریخ دیپلماسی، نامه های رد و بدل شده ایشان با دوستان و معاصرانشان می تواند در تحقیقات علوم سیاسی و روشن شدن گوشه ای از زوایای تاریخ سودمند باشد. بخشی از این نامه ها در زمان حیات دکتر، در مجله آینده به چاپ رسیده بوده. دکتر افشار در سال های پایانی حیات خویش، به مرتب سازی نوشته های پراکنده خود در روزنامه ها و مجلات دست زد و آنچه را که به نظر باارزش بود، حفظ و باقی را پاکسازی کرد. وی مقالات و نامه هایی را که برای انتشار برگزید، به ماشین نویس سپرد و بازخوانی و مقابله کرد و بر بعضی، یادداشتی کوتاه و گویا افزود. در این مجموعه نامه هایی از ادوارد براون، سید حسن تقی زاده، جمال زاده، قاسم غنی، دکتر مصدق و چند تن دیگر به همراه عکس هایی از آنان آمده است. فهرستی از اشخاص، اسامی جغرافیایی، کتب و نشریات نیز در پایان کتاب تهیه شده. این مجموعه به کوشش ایرج افشار و همکاری محمدرسول دریاگشت در سال 1375 ش به طبع رسید.