کتابخانه مجازی ادبیات

به طور کلی معلوم است که هند دارای تمدن و فرهنگی ژرف و دیرین است و آشنایی ایرانیان و به‌ویژه نسل‌های جوان با ادبیات هند یا سرچشمه آن تمدن و فرهنگ، بسیار اندک است. در این کتاب ستون‌های اصلی آن پهنه عظیم شناسانده شده است: ادبیات سانسکریت، ادبیات بودایی، ادبیات دراویدی، ادبیات هند و آریایی آن سرزمین کهنسال و ادبیات هند و غرب.

این کتاب دربرگیرنده چهارده داستان و افسانه از داستان‌ها و اساطیر هندی می‌باشد. عناوین برخی از داستان‌ها بدین ترتیب است: روزهای درخت بانیان، ساویتری و ساتیاوان، تولدی خاص، تولد کریشنا خدای آبی، کریشنا و دایه اهریمنی، شاه مار اهریمنی، چگونه رام بر شاه راوان اهریمنی پیروز شد و .... .

عصر اوستایی، باستانی ترین عصر زبان و ادبیات ایران است که تخمینا در هزار یا یکهزار و پانصد سال پیش از میلاد مسیح آغاز گشت و آنچه از این عصر بدست ما رسیده است منحصر به نوشته اوستاست. در آغاز این عصر تیره های آریایی هند و ایران نزدیک بهم زندگی میکردند وگرچه در لهجه مختلف سخن می گفتند ولی به سخن یکدیگر آشنا بودند و قهرمانان مشترک داشتند رسوم و عبادت هم یکسان بود. ایزدان شان زمین و آسمان و مظاهر طبیعت و برخی ستارگان بودند. اینها را "دیوا" می نامیدند بهترین و باستانترین نمونه شعر این عصر را در سروده های گاتا و فصیح ترین نثر را در عبارت وندیداد می یابیم...

محمدعلی داعی الاسلام مؤلف فرهنگی نظام در طی نطقی که در سنوات اخیر در دارالفنون ایران ایراد کرد ملت ایران و ملت هند را بدو برادر تشبیه نمود که سالیان دراز بینشان جدائی افتاده و امروز که یکدیگر را ملاقات میکنند، در اثر جدائی همدیگر را بسختی میشناسند و علاوه بر آنکه خویشاوند یکدیگر بلکه با هم برادرند. دراین کتاب کوشش شده است گوشه ای از روابط عمیقی که بین هند و ایران وجود داشته پرده برداشته شود. برای این منظور بین شاهنامه و مهابهارتا مقایسه شده و داستانهای این دو رزمنامه بزرگ جهان که نظیر ندارند به طور مجمل ذکر گردیده است.