نامش نندلال تخلصش "گویا" در سال 1633 م متولد و در سال 1705 م درگذشت. او در غزنین چشم به جهان گشود و با افکاری صوفیانه تربیت شد و زبان و ادب فارسی و تازی را آموخت. بعد از درگذشت پدر و مادرش در 19 سالگی به مولتان رفت بعد از ازدواج پیرو مذهب سیک شد نندلال در آنندیو بدیدار گورگویندسنک دهمین و اخرین گوروی سیکها نائل آمد. و چنان مجذوب سخنان وی شد که شور شیدایی اش بسر افتاد و آتش عشق به حقیقت سراپای وجودش را مشتعل ساخت و چون زبان دانش دلش را بیش از پیش گویا یافت تخلص "گویا" را برای خویش برگزید و چون ایه ای از قران را برای اورنگ زیب شاه درست تفسیر کرد او نندلال را مقامی ارجمند داد ولی او به آنندپور بازگشت و در راه پانصد بیت شعر در موضوع راه و رسم بندگی خداوند و زندگی روحانی و وصف و ثنای گور گوربندسنک بسرود و چون به آنندپور رسید آنرا در کتابی به نام "بندگی نامه" بگورو تقودیم کرد گورگوربندسنک نام کتاب را از بندگی نامه به زندگی نامه تغییر داد. بعد از آن او به مولتان و پیش خانواده بازگشت و به مطالعه و سورودن شعر پرداخت

منابع مشابه بیشتر ...

65e48f3c04c46.jpg

ترجیح بند منتخب از دیوان ناجی

فقیر خاکسار

گزیده ای از ترجیح بند منتخب از دیوان ناجی سروده فقیر خاکسار متخلص به ناجی که در سال 1352 منتشر شده است

6575bea156254.jpg

کلیات آفرین لاهوری - جلد اول

فقیرالله آفرین لاهوری

آفرین لاهوری مشهور به شاه ‎فقیرالله از شاعران پاکستانی قرن دوازدهم قمری بود. وی سه مثنوی به نام راز و نیاز، انبان معرفت، ابجد فکر و تعدادی قصیده و غزل نوشته که در مجموع با عنوان کلیات آفرین گردآوری شده است. بیشتر اشعار او دینی و مذهبی هستند.