اوحد الدین محمد بن محمد انوری قصیده سرای مشهور قرن ششم است. از سال تولد و وفات او اطلاعات درستی در دست نیست. وی در درگاه سلطان سنجر سلجوقی مقامی ویژه داشت ولی در آخر عمر به زهد و عزلت روی آورد. به علوم و فنون زمان تسلط داشت و در نجوم سرآمد بود. در ابتدا خاوری تخلص می¬کرد. دیوان او شامل غزل، قصیده، قطعه 15000 بیت است. اشعار فکاهی و هزل وی در قالب قطعه آمده است. وی در اشعارش از زبان محاوره استفاده می کرده و به دلیل سادگی و بی پیرایگی طرزی جدید در سرودن را ابداع کرد. بشارت الاشارات، عیون الحکمة و کتاب تهافت از آثار اوست. دکتر سعید نفیسی اولین بار به تصحیح این دیوان از روی 8 نسخه در سال 1337 دست زد. کتاب حاضر که چاپ سوم است نسبت به چاپ اول 25 صفحه ناقصی دارد که شامل بخشی از مقدمه و 400 بیت از قصاید انوری است.
مولف در پیشگفتار کتاب میگوید: چون اولین اثری است از سروده های خویش که بنام سرود عشق انتشار داده ام آنرا با زبان کودکانه خود به یگانه مادر مهربان و سرچشمه الهامم تقدیم می دارم نظر به آنکه هیچ چیز و هیچ کس بی نقص نیست جز ذات اقدس الهی جل شانه الکمال از این رو خالی از نقصان نیست ...
مولف کتاب در مورد موضوع کتاب می گوید: "... شرح غزلها بیشتر بر روش شرح تطبیقی استوار است که در ایران تقریبا بدیع و کم سابقه است. یعنی سعی نگارنده بر این است که بتوانم شرحی تطبیقی با عنایت به هر سه زبان اصلی عالم اسلام عربی و ترکی و فارسی بنگارم ...
اوحدالدین انوری ابیوردی (متوفای 585 ق) مشهور به انوری از شعرای بزرگ و سخنسرایان نامدار قرن ششم هجری است. دیوان انوری از مهمترین آثار ادب پارسی به حساب میآید و شامل قطعات، غزلیات، قطعات و رباعیهای وی است. ابن یمین، سعدی، ایرج میرزا و از وی متأثر هستند.
اوحدالدین انوری ابیوردی از شعرای بزرگ زبان پارسی و از سخنسرایان نامداری قرن ششم هجری است. بعضی از فضلا درباره مقام وی در شاعری غلو کرده و او را در قصیدهسرایی با فردوسی طوسی و سعدی شیرازی در حماسهسرایی و غزلسرایی همپایه دانسته و در صف اول شعرای پارسی گویش جای دادهاند و این سه تن ـ یعنی فردوسی و سعدی و انوری ـ را پیشوای شعرا و پیمبر سخنوران شمردهاند. هر چند این مقایسه درست نیست، اما او از اساتید مسلم شعر فارسی بوده است. شعرای معاصر و متأخر عموماً به سخنوری او معتقد بوده و توجه خاصی به شعرش نشان داده و در فنون شعری و طرز شاعری از وی پیروی کردهاند. این دیوان از روی 15 نسخه خطی تصحیح شده و در دو جلد منتشر گردیده که جلد اول شامل قصاید و جلد دوم دربرگیرنده مقطعات، غزلیات و رباعیات انوری است.