این تصحیح توسط استاد میر سید محمد قدسی (1361- 1287ق) از روی پنجاه نسخه به خط نستعلیق انجام شده است. قدسی در شرح ابیات دشوار از شرح استاد خویش، شیخ مفید بن محمد متخلص به داور کمک گرفته است. تصحیح و تحشیه این کتاب 8 سال به طول انجامید. نسخه اساس این کار، نسخه ای به خط محمد علی حسینی است که به امر کریم خان کتابت شده و در سال 1191 ق وقف حافظیه شده است. استاد قدسی خود نیز دیوان اشعار عرفانی و حکمی مشتمل بر ده هزار بیت فارسی و عربی و کتاب گلزار، برگزیده بهترین اشعار فارسی متأخر و متقدم به خط نستعلیق دارد. فردوس الکمال، خطائر القدس نیز از آثار قدسی است. این کتاب اولین بار در سال 1322ق به درخواست مطبعه نادری بمبئی به چاپ رسید. علی اصغر حکمت و مهدی قدسی بر چاپ جدید آن که متعلق به کتابفروشی اشراقی است، مقدمه نوشته¬اند. این کتاب علاوه بر اشعار حافظ، شامل یک قصیده، چهار غزل و نه رباعی از قدسی و قطعه ای در مدح امیرامؤمنین، یک غزل و ده رباعی از «داور» و دیباچه محمد گل اندام است.

منابع مشابه بیشتر ...

65ca2d0713b14.jpg

تذکره خوشنویسان

غلام محمد هفت قلمی دهلوی

این اثر که دو نسخة خطی و چاپ سنگی آن موجود است بوسیلة مولانا غلام محمد هفت قلمی دهلوی شاعر متخلص براقم متوفی بسال 1939 میلادی = 1239 هجری قمری نوشته شده است این کتاب بعدها بوسیلة محمد هدایت حسین، مدرس زبان فارسی و عربی در کالج کلکته هندوستان تصحیح و تحشیه شده است و با اضافاتی و یک مقدمة بسیار جالب بچاپ سنگی انتشار یافته است. این کتاب شامل فهرست الرجال که محتوی 39 صفحه علاوه بر صفحات اصلی کتاب و یک مقدمه بسیار جالب بقلم مصحح کتاب یعنی محمد هدایت حسین در 8 صفحه و خود کتاب شامل چهار مقاله بشرح زیر است: 1- مقاله اول = در بیان حدوث رسم خط عربی 2- مقاله دوم = در ذکر حدوث و ایجاد اقسام رسم خط اهل فرس قدیم.

653d242db5e5d.jpg

قصیده تائیه دعبل خُزاعی (ترجمه به نظم و نثر)

عزیزالله حاجی مشهدی

قصیده تائیه دعبل بن علی خُزاعی، بلندترین شعر دعبل خزاعی شاعر شیعی قرن دوم و سوم در ستایش اهل بیت و بیان فضائل، خلافت، ولایت و مصائب ایشان سروده است. او این شعر را در محضر امام رضا(ع) خواند،امام از شعر او تمجید کرد و به او پاداش داد. برخی شمار ابیات را تا ۱۳۰ بیت نوشته‌اند. قصیده‌های مهم را در ادبیات عرب بر مبنای قافیه می‌نامند مانند میمیه فرزدق. از این رو، این قصیده دعبل را تائیه نامیده‌اند. دعبل حدود ۱۵ قصیده و قطعه شعر با قافیه «ت» سرود و طولانی‌ترین و مهم‌ترین قصیده‌اش نیز با همین قافیه است. این قصیده در کتابها با نام «التائیه الکبری» و «التائیه الخالده» نیز نامگذاری شده است. نام دیگر این قصیده، «مدارس آیات» است که گفته‌اند این نامگذاری از خود دعبل است. چون این عبارت در یکی از بیتهای قصیده آمده، دعبل آن را بدین عنوان نامیده است.