در زبان روسی و فارسی، قید یکی از انواع کلام اکست که از لحاظ حالات صرفی تغییر نمیکند. از لحاظ نحوی، قید در هر دو زبان میتواند در کنار خود متمم داشته باشد. برخی از زبان شناسان، قید تفضیلی را همان قید تعییریافته محسوب میکنند و معتقدند که قید در زبان روسی تغییر میکند. در زبان فارسی نقش نحوی واژه در جمله میتواند وجه تمایز قید از صفت باشد. در هر دو زبان، قید گاهی واژهای یا گاهی کل معنی جمله را به مفهوم معینی محدود میسازد. در زبان فارسی، اعضای اصلی جمله نیز میتوانند در کنار خود وابسته (متمم) داشته باشند. قید در هر دو زبان هیچگاه با واژه دیگر در حالت مضاف و مضاف الیه قرار نمیگیرد، بلکه ارتباط نحوی مجانبت برقرار میکند. مقایسه قید در هر دو زبان نشان میدهد که برخی ساختارها، در هر دو زبان، از لحاظ اعضای جمله، از یکدیگر متفاوتاند که در این مقاله بدان پرداخته خواهد شد.
دستور زبان فارسی نکات ظریف و دقیق در باب بعضی از واژهها دارد که بعضی از آنها در کتب دستور زبان به میان نیامدهاند یا اگر آمده مطلبی بوده است خلاصه و گذرا که نویسنده بدون موشکافی و روشن نمودن موضوع از آن گذشته است. در این مقاله سه مورد به بحث گذاشته می شود: یک مورد در باب یک واژه و اشتقاق آن و دو دیگر درباب پسوند و سوم مطالبی دستوری در باب «کسره» یا «زیر».
وندها عبارت از لفظ یا به اصطلاح پارسی «وات» هایی میباشند که به ریشهها و سایر کلمهها پیوسته و واژههای دیگری را که از حیث معنی و ظاهر با ریشه اصلی مناسبت دارند، پدید میآورند. وندها یا در جلوی ریشه و واژه درآمده یا در آخر آن قرار میگیرند که در صورت اول پیشوند و در دومی پسوند خوانده میشوند؛ مثلا پیشوند «در» در واژههای دریافتن، درگیر، درآمد و .... و پسوند «ناک» در واژههای سهمناک، دردناک، خشمناک و ..... نمایان است.
يكي از خصوصيات زبان روسي داشتن گونه استمراري و مطلق افعال ميباشد. به عبارت ديگر تقريبا هر عمل را ميتوان هم با گونه استمراري و هم با گونه مطلق بيان نمود، ولي روند انجام عمل در اين دو گونه متفاوت ميباشد. در اين مقاله سعي شده است وجه تمايز اين دو گروه و تا آنجايي كه امكان دارد، طرز بيان اين دو گونه در زبان فارسي مورد بررسي و نتيجهگيري قرار گيرد.
يكي از خصوصيات زبان روسي داشتن گونه استمراري و مطلق افعال ميباشد. به عبارت ديگر تقريبا هر عمل را ميتوان هم با گونه استمراري و هم با گونه مطلق بيان نمود، ولي روند انجام عمل در اين دو گونه متفاوت ميباشد. در اين مقاله سعي شده است وجه تمايز اين دو گروه و تا آنجايي كه امكان دارد، طرز بيان اين دو گونه در زبان فارسي مورد بررسي و نتيجهگيري قرار گيرد.