مفهوم اصلاحطلبي و تجددخواهي يکي از موضوعات اصلي، گسترده و متنوع در دوره مشروطه بود و روشن فکران و مشروطه خواهان، هر کدام برداشتي خاص از آن داشتند، که بعدها تناقضات و مشکلات بسيار تاريخي، فرهنگي و سياسي ايجاد کرد. فرخي يزدي نيز با توجه به گرايشهاي سياسي و انديشههاي مسلکي و سبک انتقادي شديد خود، بطور جدي به اصلاحات زيربنايي و انقلاب فکري و اخذ علوم و فنون غربي ميانديشيد و در مبارزات سياسي و قلمي، بدان ميپرداخت. از اين رو بيشترين بسامد موضوعي سرمقالات وي «انتقادات مستقيم عليه حکومت و دولت خودکامه» و «مجلس پوشالي» و سپس «اصلاحطلبي، آرمانخواهي و نوگرايي» بود، که تاکنون تحقيقي مستقل در اين باره پديد نيامده است. نگارنده در اين نوشتار ميکوشد براساس نتايج بازخواني و تجزيه و تحليل روزنامهها، سرمقالات و اشعار فرخي، از سه منظر زير به نقد و بررسي ديدگاههاي وي درباره اصلاحطلبي و نوگرايي بپردازد: الف. موانع و مشکلات بر سر راه مشروطهخواهي، اصلاحات انقلابي و فکري؛ ب. ضرورت اصلاحات انقلابي و فکري و عوامل موثر در آن؛ ج. شيوههاي نوگرايي و اخذ علوم و فنون غربي.
به مناسبت وفات سیدحسن تقی زاده یادنامه ای منتشر شده است با مقاله ای از سناتور دکتر شفق.عنوان مقاله عبارتست از: تقی زاده و مشروطیت. این یادنامه در سال 1349 منتشر شده است
فرخی یزدی به چنان درک و شناختی از بهکارگیری اصطلاحات و تعبیرات نوین در غزل سیاسی دست یافته بود که غزلهایش با وجود روانی و زلالی، سهل ممتنع به نظر میآمد؛ از اینرو جای آن دارد که واژگان و اصطلاحات ناب اشعار او گردآوری شود که در این کتاب به این مهم اقدام شده است. در این کتاب تقریباً کلیه اصطلاحات، ترکیبات، تعبیرات، واژههای خاص و تمثیلات از خلال اشعار او گردآوری شده و آنگاه با استفاده از فرهنگهای رایج به جستجوی معانی و توضیح آنها پرداخته شده است.
روزنامه «طوفان» فرخي يزدي به مدت هشت سال از سال 1300 تا 1307 ش. منتشر ميشد و فرخي، خود بسياري از سرمقالات و بعضي از مقالاتات را مينوشت و بيشتر از نظر سبک انتقادي، گرايشهاي سياسي و پيام رساني در نثر مشروطيت اهميت داشت و طبعا شيوه نگارش و جنبه ادبي آن در درجه دوم اهميت قرار ميگرفت. نثر فرخي يزدي را به سه نوع ميتوان تقسيم کرد: نثر روزنامهاي، نثر توصيفي، ادبي و نثر منشيانه، اما نثر غالب وي همان نثر روزنامهاي (انتقادي، خطابي) است، که هر چند بيشتر تحت تاثير نثر روزنامهنگاري مشروطيت به ويژه روزنامهنويسي دهخدا بوده، به لحاظ امتيازات روزنامهنگاري و مختصات مقالهنويسي قابل توجه و بررسي است و در اين مقاله سعي ميشود به شاخصههاي مقالهنويسي، انواع نثر ويژگيهاي سبکي نثر فرخي پرداخته شود.
در این جستار، با تجزیه و تحلیل ابیات شش دفتر مثنوی و نیز با بهره جستن از دیدگاههای صاحب نظران و منتقدان، کوشش میشود، ضمن اشاره به دیدگاههای فلسفی، دینی و علمی درباره اعداد و نقش عدد هفت و چهل در ادبیّات فارسی، ابتدا کاربرد معنایی و ادبی اعداد هفت و چهل در مثنوی تحلیل، بررسی و ارزیابی و سپس بسامدهای آنها به صورت کمّی ارائه شود. اعداد هفت و چهل، متناسب با موضوع، در مفاهیم قلّّت،کثرت و مساوات در مثنوی به کار میروند. در بسیاری از موارد نیز به تناسب موضوع، از هردو عدد برای بیان مفاهیم عرفانی و خلق صورخیال و آرایههای ادبی استفاده میشود.