کتابخانه مجازی ادبیات

اگرچه قرآن و سایر منابع درباره رسالت حضرت محمد (ص) طی قرن‌ها به دفعات بررسی شده است، با این همه به‌راستی دشوار است که هسته مرکزی و جوهر حقایق را استخراج کرد و آن را دریافت. پرفسور رودنسون در این زمینه با مشکلات سختی رودررو بوده و حاصل کوشش خود را در یک بیوگرافی زنده، جالب توجه و تا حد ممکن دقیق و انسانی آورده است. با بررسی و تحقیق عمیق و با بینشی سرشار از قوه تصور و تخیل در شخصیت، خانواده و پیشینه حضرت محمد (ص) و نیز گستردگی جامعه، این کتاب توضیح می‌دهد که چگونه حضرت رسول (ص) پیام اسلام را انتشار داد، مکتب و دولتی ایجاد نمود، دشمنانش را به هزیمت واداشت و در نتیجه اولین قدرت بزرگ نظامی مسلمانا را شکل داد.

نویسنده در این کتاب به ذکر حال و سرگذشت سه تن از پیامبران بزرگ و نام‌آوران دین سترگ ـ موسی و عیسی و محمد ـ پرداخته و افزون بر ذکر سرگذشت آنان، شمه‌ای نیز از قوانین و احکام آنان را به طور ایجاز گردآوری کرده تا خواننده افزون بر اطلاع چگونگی بعثت و نشر دعوت و ابلاغ رسالت آنان به این مسئله مهم و اساسی و هدف عالی و غایی پیامبران نامبرده نیز آشنا گردد.

اخیراً کتابی زیر عنوان املا، نشانه‌گذاری و ویرایش، نوشته دکتر خسرو فرشیدورد، استاد قدیمی و نامبردار دانشگاه تهران به وسیله انتشارات صفی علیشاه منتشر شده است. با مروری بر این کتاب کم‌حجم، لیکن پرمحتوا دریافتم که هنوز در این اقلیم کسانی هستند که از سردرد و اخلاص، به زبان فارسی و فرهنگ دیرپای این سرزمین می‌اندیشند و با تکیه بر رسم‌الخط فارسی براساس زبان‌شناسی و دستور جدید، بر پرکردن خلاء‌ها و از میان بردن خطرهایی که متوجه خط و زبان فارسی است همت می‌گمارند.

گندم و نان و متعلقات آنها در ادب فارسی و فرهنگ ایرانی و اسلامی بازتابی بس گسترده و شگرف دارد. این دو موهبت الهی قوت غالب آدمی و مایه زندگی و آرامش اوست. قداست و حرمت این دانه بهشتی، همچون آب که مایه حیات هر موجود است، در نزد همه جهانیان با ابدیت پیوندی جدایی ناپذیر دارد. همه ادیان به آن به دیده حرمت نگریسته‌اند و از آن به عنوان یک پدیده فرخنده یاد کرده‌اند. در تعالیم اسلامی و حدود الهی و قرآن کریم هم جایگاهی ویژه دارد. در نسک‌های اوستا، زبور داوود، اسفار تورات (عهد عتیق) و آیات انجیل نکات و اشارات و امثال و شواهد زیبا در این مقوله می‌توان یافت. اما بازتاب گندم و نان در ادب فارسی حسی فراگیر و جامع‌الاطراف دارد و گمان نمی‌رود که در هیچ فرهنگی همچون فرهنگ و ادب ایرانی بدین بالندگی و گستردگی از آن یاد شده باشد.