صحيفه سجاديه مجموعه نيايشهاي امام زين العابدين عليهالسلام شامل پنجاه و چهار دعاست که شروح مختلفي بر آن نوشته شده است ولي ظاهرا تاکنون هيچ اثري به طور مستقل به بلاغت اين ادعيه ـ اعم از معاني و بيان و بديع ـ نپرداخته است. در مقالهاي که پيشرو داريد، نگارندگان بر اساس يک جست و جوي ميداني، آرايههاي بديعي اعم از لفظي و معنوي را در صحيفه سجاديه نمونهيابي کرده و نشان دادهاند که: 1. بسياري از محسنات لفظي و معنوي در صحيفه نمونه دارد. 2. محسنات لفظي به ويژه جناس و سجع در صحيفه پر نمونه است و در واقع نيايشي نيست که از اين محسنات تهي باشد. 3. در محسنات معنوي هم به ويژه انواع طباق، مقابله، عکس، مراعاتالنظير و حسنالنسق پر نمونه است. 4. از آنجا که در نيايشها ماهيتآوايي و موسيقايي عبارات درخور توجه است، در صحيفه سجاديه نمونههاي آرايههاي لفظي بيشتر از آرايههاي معنوي مشاهده ميشود.
موضوع کتاب زیباییهای سخن اثر سید محمود خیری شامل انواع شعر و زیباترین صنایع و بدایع در اشعار و شرح حالی از شعرای نامی و نمونه ای از آثار و گفتار و اشعار زیبا و تالیفات آن است که برای همه علاقمندان به شعر و ادبیات پارسی به ویژه دانش آموزان و دانشجویان رشته ادبی در دبیرستانها و دانشکده ها و طالبان کنکور مناسب است
این کتاب با عنوان بدیع (بر بنیاد آثار سعدی) از سه بخش مجزّا تشکیل شده است که عبارتند از: بخش اول؛ شامل بدیع لفظی که در این بخش سی و هفت آرایه بدیعی لفظی آمده است. بخش دوم؛ بدیع معنوی که در این بخش چهل و شش صنایع بدیعی معنوی آمده است. بخش سوم؛ تکمله: با توجه به اینکه بعضی از صنایع بدیعی در آثار سعدی به کار نرفته لذا برای کامل شدن آرایه های بدیعی کتاب چند آرایه بدیعی در بخش سوم با عناوین: تشریح-توجیه (محتمل الضّدّین)-توشیح-حذف-لغز-مادّه تاریخ-و معمّا آمده است.
یکی از ترجمههای مشهور گلستان سعدی به زبان عربی، روضه الورد اثر محمد عطاءالله فراتی، دانشمند و ادیب سوری است. مترجم در این اثر با مهارت تمام در گزینش واژگان و برگردان دقایق و ظرایف متن گلستان کوشش نموده است؛ ولی گاه در فهم برخی عبارات دچار اشتباه شده و نتوانسته مضمون را بدرستی در ترجمه منتقل کند. در این نوشتار، نمونههایی از عبارات بحثانگیز گلستان با توجه به دیدگاههای صاحبنظران در باره آنها، بازنگری شده و توفیق مترجم در برگردان متن گلستان به زبان عربی در بوته نقد قرار گرفته است.
در این جستار، وصف طبیعت در دیوان دو شاعر کهن ایرانی: طغرایی(515ﮪ) و منوچهری دامغانی(433ﮪ)، مقایسه و بررسی شده است. نخست به جایگاه و رسالت ادبیات تطبیقی، مختصری از زندگینامه طغرایی و منوچهری، ویژگیهای ادبی، فرهنگی و محیطی عصر و شعر دو شاعر اشاره کردهایم و سپس با روش وصفی ـ تحلیلی، به مقایسه تطبیقی وصف طبیعت بیجان و جاندار و شیوه پرداخت و تصویرسازی این موضوعات در دیوانهای طغرایی و منوچهری با ذکر نمونه و بیان اشعاری که اثرپذیری در آنها مشهود است، پرداختهایم.