ادبیات چین در مجموع ادبیاتی اشرافی و وزین است، از به کار بردن لحن و زبان عوام گریزان است، بیانی سنگین و متین دارد تا به حدی که برخی از منتقدان اغراق کرده و آن را زبانی مرده وصف کردهاند، اما واقع امر آن است که این زبان متین، نه زبانی مرده بلکه فقط یک زبان ادبی است. سبک این آثار سنتی با سبک و بیان عامیانه، با زبان مردم تفاوت زیاد دارد. زبان نوشتاری که زبانی فشردهتر و از نظر واژگان غنیتر است، بسیاری از ساختهای دستوری زبان گفتاری را به کار نمیگیرد. اگرچه ادبیات چین در مجموع سنت و جریانی باشکوه ولی یکنواخت مینماید اما به واقع در بطن خویش جهشها و انقلاباتی بسیار متهورانه و دور از انتظار داشته است. در این کتاب ادبیات چین از آغاز تا انقلاب ادبی بررسی شده است.
کتاب «انقلاب چین و مسائل ادبیات و هنر» که چندی پیش نشر یافت، اثر جالب و آموزندهای برای توضیح مسائل هنری بشمار میرود. این کتاب مجموعه شامل چهار خطابه به عناوین ذیل است: 1. جنک آزادی بخش تودهای و مسائل مربوط با ادبیات و هنر ـ از چوئن لای2. مبارزه برای ادبیات چین نو ـ از کوموزو 3. ادبیات در مناطق تسلط کومین تانک ـ از مانوتون 4. ادبیات نوین تودهای ـ از چویانک.
نویسنده در این کتاب درصدد آن است تا اثبات کند که «تجدد انقلابی یا انقلاب ادبی» به معنای حقیقی خود غیر از آن است که برخی را مقصود است. مباحث این کتاب به این قرار است: تجدد ادبی به معنای حقیقی و واقعی، شرایط تجدد ادبی به معنای واقعی، شعر و ادبای انقلابی واقعی، بیان آنکه انقلاب ادبی اختیاری نیست، تجدد ادبی به عقیده متجددین کنونی و طرفداران تجدد، تاریخ و علت ظهور این عقیده و باعث شیوع آن، شرایط تجدد ادبی بدین معنی، مقایسه آثار شعرای انقلابی حقیقی با آثار شعرای انقلابی کنونی و مجازی.