کتابخانه مجازی ادبیات

مجموعه حاضر چهارده مقاله از استاد کاظم مدیرشانه چی است. بعضی از این مقالات در زمان انتشار برای فارسی زبانان تازگی و اهمیت بیشتری از این زمان داشته است، زیرا آن زمان درباره کتابخانه های اسلامی یا بعض عناوین این مقالات مستقلا مقاله یا کتابی به فارسی وجود نداشت و آنچه در مطاوی کتابها چون کتاب شریف (النقض) یا در تاریخ ادبیات فارسی یا کتب شرح حال علما و امثال آن آمده بود به اجمال و بدون ترتیب زمانی و تاثیر و تاثر هریک از دیگری ذکر شده که خوشبختانه در این باره بعدا کتابهایی مستقلا و یا از عربی به فارسی انتشار یافت که از لحاظ جامعیت و دیگر جهات چون دسته بندی کتابخانه ها به: عمومی و خصوصی و در بخش نخست "عمومی" به مساجد و مدارس و خانقاه ها و در بخش دوم "شخصی" به کتابخانه های امرا، وزرا، علما، و ...، قابل توجه و حاوی اطلاعات مهمی در این راستا است. منتهی هیچ نوشته ای نیست که واجد همه اطلاعات باشد. به علاوه که همه منابع در دست همه نویسندگان نبوده و نیست...

کتاب تاریخ نگارش های عربی تالیف فواد سزگین بررسی ژرف و گسترده ای است که درباره تاریخ علوم در زبان عربی صورت گرفته است و با جامعیتی فراگیر، راهنمای کسانی است که در پی تحقیق و تفحص در زمینه تخصص خویش هستند. هر جلد این کتاب به موضوع یا موضوعاتی پرداخته است و زوایای آن را عمیقا در زبان عربی شکافته است. موضوع جلد چهارم کیمیا، شیمی، گیاه شناسی، کشاورزی می باشد.

در مقدمه کتاب درباره اشعار این کتاب آمده است: شاعر این دفتر بیش از هر شاعری با تفکر و نگاه و تا حد زیادی با فرم زبانی شاعر بزرگ هند عبدالقادر بیدل آشناست. این را در عرصه فرم در غزل‌هایی با تجدید مطلع او می‌توان دید که این شیوه خاص بیدل یا بیشتر از آن بیدل بوده است.

منشی احمد حسین سحر از اهالی کاکوری و همان کسی است که شرح احوالش در «تذکره مشاهیر کاکوری» با عنوان احمد حسین حجاجی آمده است. وی در علوم متداول زمان خود تسلط داشت و در فن انشاء بی‌مانند ایام خود بود. شاگرد غلام مینا ساحر کاموروی و مؤلف تذکره «طور معنی» و «بهار بی‌خزان» است و سال وفاتش به طور قطع 1289 هجری است. این کتاب تذکره‌ای عمومی است که مطالب آن حاوی شرح حال و نمونه اشعار 295 تن از شاعران متقدم و متأخر فارسی ایران و هند را دربر می‌گیرد. مؤلف در این تذکره اولا به ترتیب حروف هجا به ترتیب فصول پداخته و سپس با عنوان فصل در خاتمه کتاب، شرح حال استاد خود شیخ غلام مینا ساحر کاکوروی و دوست خویش سعیدالدین عزیزی عظیم‌آبادی و میرزا محمدحسین قتیل و چند تن دیگر را به رشته نگارش کشیده است.