کرفه بمعنی کار نیک یا ثوابست. در زبان پهلوی ساسانی این واژه کرفک برابر وناس بمعنی گناه آمده است. در ادبیات زردشتیان واژه کرفه از واژههای رایج و ترکیبات کرفهگر، کرفهکار، کرفه گزار، .... بسیار آمده است. زردشتبهرام پژدو گوینده زردشتی مذهب قرن هفتم هجری که کتاب ارداویرافنامه را شعر فارسی سروده این واژه و ترکیبات آنرا بسیار بکار برده است.
این کتاب که به زبان فارسی سره به نگارش درآمده، گزارشی است از احوال و گفتار "آذرباد مهرسپندان " موبد موبدان عهد شاپور ذوالاکتاف که با بخشهایی از اندرزهای وی به چاپ رسیده است .بدین ترتیب، در بخش نخست کتاب جایگاه آذرباد در تاریخ ذکر گردیده و مقایسهای میان گفتار او با مانی، کنفوسیوس و دیگران صورت گرفته است .در بخش دوم، "سخنان آذرباد "به زبان پهلوی و ترجمه فارسی به چاپ رسیده است .بخشی از این سخنان، اندرزهای آذرباد به پسرش است .در بخش سوم کتاب نیز روایات مختلف از آذرباد و سخنان او که در متون پهلوی، عربی و فارسی انعکاس یافته درج گردیده است .بخش چهارم کتاب نیز متضمن سخنان یا اندرزهای "آذرباد "است که به عربی یا به شعر فارسی عرضه شده است .
اثر حاضر ترجمه ای است از سه مقاله ارزشمند دو ایران شناس برجسته یعنی آقای ایلیاگرشویچ و خانم مری بویس که هر دو از متخصصان برجسته زبان و ادبیات ایران دوره پیش از اسلام هستند و ایراندوست. مقاله اول بنام "ادبیات ایران باستان" از ا. گرشویچ در سالهای 1955-59 به زیر چاپ رفت. وی تمام آثار ادبی بازمانده اوستایی و فارسی باستان را بررسی نموده و منابع مربوط به آنها را با دیدی عمیق و گسترده مطالعه کرده است. مقاله دوم بنام "ادبیات فارسی میانه" و نیز مقاله سوم به عنوان "ادبیات مانوی در ایرانی میانه" اثر گران سنگ مری بویس استاد ممتاز مطالعات ایرانی در دانشگاه لندن است. وی آثار بازمانده ادبیات دوره میانه و آثار مانوی را بطور کامل و جامع و با استناد به مراجع و منابع متعدد کنکاش نموده است.
کتاب مثل ها و حکمت ها اثر رحیم عفیفی از انتشارات سروش است هر مَثَل نتیجۀ تجارب و خلاصۀ افکار و آرای صدها بلکه هزاران شخص دانا و آزموده است که در قالب عبارتی مختصر و روان ریخته شده و به جامعه تقدیم شده است و جامعه آن را پسندیده و به میل خود آن را پذیرفته و مفاد و مضمون آن را تصدیق کرده است. بهرهگیری و به کار بردن مَثَل و یا حکمت در کار چون به مقتضای موقع و مقام شخص باشد سخن را دلنشینتر میسازد و تأثیر شگرفی در شنونده میگذارد و به کلام لطف و زیبایی خاص میبخشد و باعث رونق بیشتر آن میشود و چنانچه در شعر به کار رود و مورد استفاده قرار گیرد تأثیر آن دو چندان میشود. کتاب حاضر دربردارندة مَثَلها و حکمتها و سخنان اصطلاحی در آثار شاعران قرن سوم تا یازدهم هجری است که از میان قصاید، غزلیات، رباعیها و مثنویهای شاعران انتخاب شده است و چنین به نظر میرسد که به خاطر سپردن آنها میتواند الهامبخش ذهن خلاق صاحبان ذوق و اندیشه شود، تا با پدیدآوردن مَثَلهای تازه متناسب با وضع زندگی اجتماعی زمان، زبان فارسی بیش از پیش رونق و گسترش یابد.
آنچه بنام ائوگمدئچا از نظر خوانندگان میگذرد از نوشته های پیشینیان است که متن پهلوی و پازند آن در دست میباشد دانشمندان مینویسند اصل این نوشته به زبان اوستائی و دارای 29 بند و مجموعه 280 کلمه بوده است. در متن پازند این بندها به یکصد و یازده و در متن پهلوی به یکصد و چهار پخش شده است. از نویسنده و زمان نوشتن این نوشته آگاهی در دست نیست، به گفته وست دانشمند انگلیسی زمان تالیف کتاب نمی تواند متاخرتر از قرن 12 میلادی باشد.