در بخش ششم فهرست نسخ خطی فارسی کتابخانه موزه سالار جنگ، حیدرآباد، اثری به نام «گلدسته» به شماره 2310 معرفی شده است. فهرستنگار کتابخانه نامبرده در شناختن این نسخه موفق نشده است. زیرا «گلدسته» مشتمل بر اشعار برگزیده سخنسرایان هند نیست و شخصی که آن را گردآورده ناشناخته نمیباشد، بلکه «گلدسته» انتخاب اشعار تنها شاعری به نام منیر است و خود منیر آنها را گرد آورده است.
کتاب مجموعه مقالات دکتر ظهیر احمد صدیقی به زبان اردو است. عنوانِ مقالات: «حرف آغاز»؛ «شیخ نجم الدین رازی و علامه اقبال لاهوری»؛ «مثنوی و حکایات مثنوی»؛ «احوال و آثار میرزا عبدالقادر بیدل»؛ «اسرار و علم حروف و میرزا عبدالقادر بیدل»؛ «احوال و آثار امیر خسرو»؛ «ذوق بلگرامی و ذکر خوراکی ها در شعر طنز فارسی»؛ «زرتشت ایرانی و علامه اقبال».
این کتاب یکی از منظومههای اشعار فارسی محمد اقبال لاهوری میباشد. اقبال لاهوری شاعر و متفکر استاد پاکستانی بود که آخرین شاعر بزرگ و توانایی است که در شبه قاره هندوستان، زبان به شعر پارسی گشود و بر همه استادان مقدم بر خود در آن سامان پیشی گرفت. اشعار این کتاب مایه فلسفی دارند.
سلطان شیخ ابوسعید فضل الله بن ابی الخیر قدسالله روحه العزیز (ولادت: روز یکشنبه، غره محرم 357 هجری/ 6 دسامبر 967 میلادی، درگذشت: روز پنجشنبه، چهارم شعبان 440 هجری/ 12 ژانویه 1049 میلادی) یکی از بزرگترین عرفای دوره خود به شمار میرود و شهرتش به عنوان سخنسرا به ویژه سراینده رباعی به زبان فارسی زیادهتر از آنست که حاجتی به ذکر آن باشد. وی نه تنها استاد دیرین شعر صوفیانه به شمار است، بلکه صرفنظر از رودکی و معاصرینش، میتوان او را از مبتکرین رباعی که زاییده طبع ایرانیست، دانست. ابتکار او در این نوع شعر از دو لحاظ است: یکی آنکه وی اولین شاعر است که شعر خود را منحصراً به شکل رباعی سرود و دوم آنکه رباعی را برخلاف اسلاف خود نقشی از نو زد که نقش جاودانه باقی ماند، یعنی آن را کانون اشتعال آتش عرفان وحدت وجود قرار داد.
چهار مقاله تألیف نظامی عروضی سمرقندی، از جمله آثاری است که از زمان تألیف تا به امروز مورد توجه ارباب نقد و نظر بوده است. در این مقاله پس از نظری کوتاه به این کتاب، وازه انصاف در حکایت نهم مقاله اول مورد توجه گرفته است. این واژه در چهار نسخه چهار مقاله که نویسده بررسی کرده و همچنین در دو ترجمه از این کتاب به همین رسمالخط آمده و برخلاف واژهها و کلمات دیگر که گاهی به صورتهای متفاوت ضبط شده، مصححان و مترجمان در ضبط این کلمه اجماع نظر دارند.