کتاب پیش رو مشتمل بر دو رساله رتبة الحیات و رسالة الطیور است که از قرن ششم هجری برجای مانده اند و به قلم یوسف بن ایوب همدانی و نجم الدین رازى، دو عارف نامدار زمان خویش نگاشته شده اند. رساله اول، تنها اثر بازمانده از خواجه همدان است که با وجود حجم اندک آن، درباره زندگانى انسان و درجات مختلف آن، معنا و کیفیت قابل تاملی ارائه می کند. رسالة الطیور متنی خیالى و تمثیلى با بیان رمزی از زبان مرغان است و نمونه ای از نثر فارسى پیش از حکومت مغولان به شمار می آید. مقدمه مصحح، شرح حالی از خواجه یوسف همدانی، متن رتبة الحیات در قالب پرسش و پاسخ، مقدمه ای در رابطه با رسالة الطیور و متن آن، مطالب کتاب حاضر را تشکیل می دهند که توسط محمدامین تصحیح گردیده است. این اثر در سال 1362توسط انتشارات توس در دسترس علاقمندان قرار گرفت.
کتاب حاضر مجموعه اشعاریست متضمن غزل و مثنوی و رباعیات و چند چکامه در توحید و عشق و محبت و بر سیر و سلوک عرفانی سروده شده است. مولف کتاب سیدنقی عدل طباطبایی متخلص به مفتون است و این مجموعه اشعار در سال 1363 توسط سیدعباس عدل طباطبایی منتشر شده است
کتاب حکمت الهی: عام و خاص، دورهای مناسب، چکیده و روان جهت آموزش حکمت الهى، فقه اکبر، کلام و فلسفه اسلامى، از قرون اول حکمت تا عصر حاضر به قلم یکی از دانشمندان و حکیمان برجسته معاصر مهدی الهی قمشهای در مورد حکما و خردمندان الهى عالم است. مطالب کتاب حکمت الهی: عام و خاص همه با ادله عقلى منطقى و قرآنى مبرهن گردیده؛ یا به وجدان و ذوق اهل معرفت و کمال مستند است. در هر عصر کسانى مخالف با این گونه حقایق الهى بوده؛ لیکن آنها مردم جاهل و عامى و مخالف علم و دین و دشمنان حقیقى انبیا و اولیاى حق هستند؛ چنانکه حضرت على (ع) فرموده: الجاهلون لأهلِ العلم أعداءُ و الناس أعداء ما جَهِلوه. زیرا گفتار حکما تبعا لأنبیاء و أولیاء الحق اکثر در مبدأ و معاد و معارف الهى است که پایه و اصل دین است.....
«مرصاد العباد» نجمالدین رازی که نام مؤلف خود را در زبان و ادب فارسی و عرفان ایرانی بلندآوازه کرده، بیتردید یکی از متنهای ارزنده زبان فارسی است. این کتاب یادگار جاویدان یکی از پرآشوبترین ادوار تاریخ ایران است که به علت اوج اعتلای فرهنگ اسلامی ایران و کثرت کینهها و بحثهای فکری میان فرق مختلف و جنگهای داخلی و بالاخره هجوم و چیرگی تتار، و فراهم شدن موجبات انقراض خلافت بغداد، اهمیت خاصی دارد که اثر آن همه در لابلای مرصاد العباد منعکس است. این کتاب دربرگیرنده گزیدهای از این کتاب است که در برگزیدن مطالب کوشش شده تا نکتههای ادبی و تاریخی و اجتماعی اصل کتاب در دسترس خواننده قرار گیرد و روش این بوده که ضمن حفظ استخوانبندی اصلی کتاب، آنچه جاذبه کمتری داشت یا مورد درک و پسند همه گروههای خوانندگان امروز نمیتوانست باشد، کنار گذاشته شده است.
ابوبکر عبدالله بن محمد بن شاهاور اسدی رازی متخلص به «نجم» و معروف به «دایه» از صوفیان بزرگ و نویسندگان مشهور نیمه دوم سده ششم و نیمه اول سده هفتم هجری است. از احوال و زندگی او با وجود شهرتش، آگاهی اندکی در دست است؛ اما موطن وی شهر ری بوده و با خانواده خود در آنجا زندگی میکرده است. اشعار او در درجه دوم نسبت به نثرش قرار دارد. دیوان شعری از وی باقی نمانده و نامی هم از آن نرفته است. اشعار او شامل رباعیات، چند قصیده و غزل و قطعه که 391 بیت میشود، به طور عمده در سه کتاب منثور او به مناسبتهای گوناگون آمده است. تعدادی نیز در کتب تذکره و جنگهای خطی و کتابهای صوفیان به نام او وارد شده است. در این کتاب از آوردن برخی رباعیات و اشعار منسوب که گوینده آنها دقیقا معلوم نیست، خودداری شده است. فهارسی نیز از اعلام اشعار، لغات و ترکیبات، تشبیهات اضافی و مآخذ و منابع کتاب در پایان اشعار اضافه شده است.