کتابخانه مجازی ادبیات

تاریخ ایران در دوره استیلای خلفای تازی پر از جانفشانی‌های مردانه است. یکی از بزرگان این گروه که می‌توان او را از بنیادگذاران ایران بعد از اسلام دانست، حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی گوینده شاهنامه است. او آرزوها و خشم‌ها و ستم‌کشیدگی‌های ایرانیان آن زمان را با بیانی آسمانی و توانایی خاصی در شاهکار جاودانی خود بیان کرده است. نویسنده در این کتاب بعد از آوردن مقدماتی درباره شعر و شاهنامه فردوسی، سناریویی از زندگی فردوسی را به نگارش درآورده است.

از جمله کسانی که در هندوستان علاقه وافری به زبان و ادب فارسی داشته، داراشکوه پسر شاهجهان است. او عشق فراوانی به ادبیات سانسکریت داشته و به ابتکارش یک سلسله ترجمه نوادر ادبی سانسکریت به زبان شیرین فارسی انجام گرفته است. یکی از منشیان دانشمند او به نام بنوالی داس، به ترجمه نمایشنامه‌ای از زبان سانسکریت با عنوان «گلزار حال» به زبان فارسی همت گمارده و به‌خوبی از عهده آن برآمده است. بنوالی داس این حکایت را از کتاب «پرابود چاندر ودیا» اثر کرشنداس اقتباس و آن را به زبانی سحرانگیز و قلمی افسونگر به سبک دیرین هند به صورت لطیفی درآورد. در این کتاب این متن تصحیح شده است.

ویلیام شکسپیر (1564-1616 میلادی ) شاعر، نویسنده، بازیگر و نمایشنامه ‌نویس انگلیسی بود. نمایش‌های ابتدایی شکسپیر در میانه و اواخر دهه ۱۵۹۰ تاریخ گذاری شده و شامل هنری چهارم، تیتوس آندرونیکس، رویای نیمه شب تابستان، بازرگان ونیزی و ریچارد دوم می‌شوند. برخی تراژدی‌های مشهور او که در اوایل دهه ۱۶۰۰ نگاشته شده‌اند اتللو، شاه لیر و مکبث را دربرمی گیرند. در حدود سال ۱۶۱۰ شکسپیر به نوشتن ادامه می ‌دهد و تالیف طوفان، هنری هشتم، سیمبلاین و داستان زمستان حاصل این دوره می باشد. کتاب حاضر متشکل از ده حکایت از ویلیام شکسپیر در دو مجلد است که به قلم علی اصغر حکمت خلاصه و به نثر روان فارسی برگردانده شده اند. تاجر ونیزی، افسانه دلپذیر، مکبث پادشاه اسکاتلند، طوفان و قصه زمستان پنج حکایت جلد اول و خوابی در شب تابستانی، غمنامه اتللو یا مغربی ونیز، رومئو و ژولیت، غمنامه هملت، شهزاده دانمارک و حسن خاتمت حکایات جلد دوم را تشکیل می دهند. این کتاب در سال 1335 در لاهور به چاپ دوم رسید.

استاد علی اصغر حکمت داستان درام رومئو و ژولیت شاعر شهیر انگلیسی را ترجمه و تلخیص کرد. شکپیر این داستان را در ایام جوانی و بر اساس منابع ایتالیایی در 1597 میلادی نگاشته است. استاد حکمت پیش از این آثار دیگر شکسپیر را ترجمه کرده بود. این درام یکی از شاهکارهای ادبیات جهان و از غم انگیزترین تراژدی هاست. «حکمت» در ضمن ترجمه این اثر به شباهت آن به منظومه لیلی و مجنون پی برده و آن دو را مقایسه کرده است. وی همچنین سیر این داستان عاشقانه تراژیک را در ادبیات زبان فارسی و ممالک مشرق زمین بررسی کرده است.