کتابخانه مجازی ادبیات

تاریخ ایران در دوره استیلای خلفای تازی پر از جانفشانی‌های مردانه است. یکی از بزرگان این گروه که می‌توان او را از بنیادگذاران ایران بعد از اسلام دانست، حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی گوینده شاهنامه است. او آرزوها و خشم‌ها و ستم‌کشیدگی‌های ایرانیان آن زمان را با بیانی آسمانی و توانایی خاصی در شاهکار جاودانی خود بیان کرده است. نویسنده در این کتاب بعد از آوردن مقدماتی درباره شعر و شاهنامه فردوسی، سناریویی از زندگی فردوسی را به نگارش درآورده است.

از جمله کسانی که در هندوستان علاقه وافری به زبان و ادب فارسی داشته، داراشکوه پسر شاهجهان است. او عشق فراوانی به ادبیات سانسکریت داشته و به ابتکارش یک سلسله ترجمه نوادر ادبی سانسکریت به زبان شیرین فارسی انجام گرفته است. یکی از منشیان دانشمند او به نام بنوالی داس، به ترجمه نمایشنامه‌ای از زبان سانسکریت با عنوان «گلزار حال» به زبان فارسی همت گمارده و به‌خوبی از عهده آن برآمده است. بنوالی داس این حکایت را از کتاب «پرابود چاندر ودیا» اثر کرشنداس اقتباس و آن را به زبانی سحرانگیز و قلمی افسونگر به سبک دیرین هند به صورت لطیفی درآورد. در این کتاب این متن تصحیح شده است.