سهراب سپهری شاع و نقاش اهل کاشان، از معدود هنرمندانی است که در دوران زندگانی، میان اغلب نویسندگان و شاعران همعصر خود معروف شد و پس از اندکزمانی همگان وی را به عنوان شاعری صاحب سبک شناختند که توانایی کاربرد اندیشههای نوین عرفانی ـ فلسفی را دارد. هرچند شعر سپهری بسیار زود میان همگان رواج پیدا کرد؛ ولی پیرامون شناخت ویژگیهای او کار برجستهای انجام نگرفت. در شعر او ویژگیهایی وجود دارد که در کلام شاعران همعصر او وجود ندارد. او بهشدت به طبیعت علاقمند است، طبیعت را دوست دارد و به آن عشق میورزد و از اینکه در لابلای کلام خود از طبیعت سخن میگوید، خوشحال و راضی است. در این کتاب ابتدا مقدمهای درباره شعر او گفته شده و در ادامه کتاب «هشت کتاب» او شرح و تفسیر شده است.
موضوع کتاب مجموعه اشعاری است از حسین روشندل که در سال 1346 توسط چاپخانه علمیه تبریز منتشر شده است.
در این اثر، نگرش و دیدگاههای سهراب سپهری و فروغ فرخزاد که در آثارشان انعکاس یافته، بررسی شده است .برای این منظور، نگارنده شعر ((مسافر)) سهراب سپهری را برگزیده، ابتدا ساختار درونی و بیرونی آن را تشریح و سپس بنیانهای فکری و معرفتهای عرفانی، روان شناختی و تاریخی آن را بیان میکند .در بخش دوم نیز برای بررسی و تبیین نگاه فروغ فرخزاد به مجموعه هستی، منظومه ((ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد)) انتخاب و بعد از بازخوانی، ساختار آن شروع و بیان شده است.
سهراب سپهری شاعر عارفمسلک کاشانی دیرگاهی است که ذهن تمام خوانندگان را به اشعار خود معطوف کرده است. میراث ارزشمندی که سهراب برای تمام دوستداران خود باقی گذاشت، زیربنای یک جهان آرمانی و ایدهآلیستی است که در آثار وی تجلی میکند. این آرمان که به اسم «جهان مطلوب سپهری» تعبیر شده است، نوعی بینش خاص نسبت به آرمانهای انسانی و حتی خود انسان است که همواره نظرهای بیشتر منتقدین را به سوی خویش جلب کرده است. در این کتاب شناسایی مختصری نسبت به شعر، اندیشه، عرفان و زندگی سهراب صورت گرفته است که در هشت بخش شکل گرفته است.