کتابخانه مجازی ادبیات

مهارت‌هاي زباني كه در ادبيات آموزش زبان از آنها با عناوين مهارت‌هاي اصلي، پايه و كلاسيك نام برده مي‌شود، غالبا در قالب چهار مهارت شنيدن، صحبت‌كردن، خواندن و نوشتن دسته‌بندي شده‌اند. به تازگي مهارت‌هاي ديگري ازقبيل درك بصري، شايستگي (بين) فرهنگي، تفكر انتقادي، مهارت ترجمه و دوزبانه‌بودن با عنوان مهارت پنجم در آموزش زبان مطرح شده‌اند. طرح اين مهارت‌ها با توجه به خاستگاه نظري وكاربردي آنها، خود حاكي از عدم جامعيت مهارت‌هاي كلاسيك در زبان آموزي است. افزودن مهارت پنجم الزاما به معناي جايگزيني مهارت‌هاي زباني نيست، بلكه توجه‌دادن به بعدي ضروري و مهم در راستاي تسلط كامل به يك زبان است. در نوشته حاضر ضمن بررسي ترمينولوژي مهارت پنجم از ديدگاه‌هاي مختلف، بعد فرهنگي اين مهارت و همچنين اهميت و ضرورت آن در آموزش زبان مورد مداقه قرار مي‌گيرد.

توجه بیش از حد شیوه "دستور ـ ترجمه " به متون ادبی و تأکید آن بر انتقال و تعمیق مهارت‌های کتبی خواندن و نوشتن، به عنوان مهارت‌های اصلی در آموزش زبان، به تدریج موجبات انتقاد نسبت به این شیوه را فراهم آورد. تحولات قرن بیستم و تأثیر آن بر اهداف آموزش زبان، ضرورت شیوه جدیدی که قابلیت انطباق با نیازهای به روز زبان آموزان و تأمین اهداف آموزشی آنان را داشته باشد، الزامی ساخته بود. با استفاده از مطالعات آواشناسی، به عنران یکی از شاخه‌های زبان‌شناسی و اولویت مهارت‌های شفاهی شنیدن و صحبت کردن در آموزش زبان، شیوه جدیدی تحت عنوان شیوه "یادگیری مستقیم" ابداع شد. از آنجا که این شیره تاکنون بیشتر در بستر آموزش سنتی و در کلاس‌های حضوری مورد استفاده قرار گرفته است، در تحقیق حاضر، قابلیت‌های شیوه یادگیری مستقیم و چگونگی استفاده از آن، در دو بستر سنتی و الکترونیکی، مورد بررسی قرار می‌گیرند.