میرزا ابوالقاسم شیرازی متخلّص به «فرهنگ»، خوشنویس و شاعر قرن سیزدهم هـ. ق، فرزند وصال شیرازی است. وی آثار ارزندهای را چون دیوان شعر، فرهنگِ فرهنگ، رساله طبالبله، شرح حدائقالسحر و شرح و ترجمه کتاب بارع از خود به یادگار گذاشته است. یکی از ارزندهترین آثار او فرهنگ لغتی با نام فرهنگِ فرهنگ است که به صورت نسخه خطی و به خط مؤلف در کتابخانه ملی نگهداری میشود و تصحیح و تحشیه آن حاصل پایاننامه کارشناسی ارشد نگارنده بوده است. در این فرهنگ لغت، ذیل کلمات متداول فارسی، عربی و ترکی به عنوان مدخل، مترادفات فارسی با تلفظ دقیق درج شده است. در این مقاله به معرفی این فرهنگ، ارزش و اهمیت آن، شیوه ترتیب لغات، سبک نگارش مؤلف، نحوه ایجاد واژه از طریق تبدیل، حذف و قلب صامتها و مصوتها و بررسی نقاط ضعف و قوت کتاب پرداخته شده است.
رباعيات خيام مجموعه شعرهاي عمر خيام در قالب رباعي است كه در سدههاي پنجم و ششم هجري به زبان فارسي سروده شدهاند و عمدتاً بيانگر ديدگاههاي فلسفي او ميباشند. به دليل آنكه اين اشعار از منابع گوناگوني گردآوري شدهاند، در صحت بعضي از آنها نظر يكساني وجود ندارد. با اين حال مضمون رباعيات خيام را به طور كلي ميتوان به پنج بخش تقسيم كرد: ۱. رازهاي جهان هستي؛ ۲. ناگزيريهاي زندگاني (سرنوشت، بيوفايي دنيا، مرگ و خاك و گِل ما)؛ ۳. پرسشها؛ ۴. چگونگي زندگاني اجتماعي؛ ۵. دَمهاي خوش زندگاني؛ ...مرحوم كيوان قزويني شرح عرفاني مبسوطي بر رباعيات خيام نگاشته و ساحت او ر از آلودگي دنياپرستان پاك گردانيده است. در اين كتاب چهارصد رباعي خيام با شواهد و امثله فارسي و عربي, به گونهاي مفصل شرح داده شده است
میراث اسلامی ایران مشتمل بر مجموعه بزرگی از رسالههای کوچک خطی در موضوعات مختلف، در بین سالهای 1373 تا 1378 در طول 6 سال به کوشش رسول جعفریان گردآوری و منتشر شده است. نویسنده در مقدمه کتاب هدف خود را نشر رسالههای چاپنشده در زمینه اسلام و ایران دانسته است. مجموعاً در این ده جلد (دفتر) 223 عنوان رساله (گرچه در مقدمه مجلد 10، گردآورنده تعداد آن را 221 عنوان و در فهرست انتهای جلد دهم 222 ذکر کرده است) به چاپ رسیده است که از این 223 عنوان، 204 عنوان رساله خطی و 18 عنوان فهرست کتابخانههای کوچک و کتابشناسی و معرفی نسخه است. یک مقاله نیز در مجلد دوم از مرحوم عبدالعزیز طباطبایی درباره شخصیت علمی و مشایخ شیخ طوسی به چاپ رسیده است. شیوه ارائه رسالات بهاینترتیب است که در ابتدا در بخشی که عنوان «درآمد» دارد، مصحح شرحی درباره مؤلف رساله، موضوع و محتویات آن نگاشته است و نسخه یا نسخههای مورد استفاده خود را نیز معرفی کرده است. البته ظاهراً در چاپ این مجموعه نسبت به موضوع اخیر حساسیت زیادی وجود نداشته است، زیرا در برخی از رسالات مصحح محترم هیچ اطلاعی از ویژگیهای نسخه خطی مورد استفاده، تاریخ کتابت، محل نگهداری و شماره آن به دست نمیدهد. نویسنده در مقدمه کتاب هدف از نشر این مجموعه را نشر رسالههای فارسی دانسته است؛ اما به دلیل نقش محوری زبان عربی در فرهنگ اسلامی کشور ما ایران چند رساله عربی نیز در هر دفتر تصحیح و چاپ شده است که تعداد آنها از مجموع 204 رساله چاپ شده 47 رساله است و بقیه رسایل فارسی هستند. به لحاظ موضوعی رسایل منتشر شده از تنوع نسبی برخوردارند. گرچه با وجود این تنوع از رسایلی در موضوعات تاریخ علوم پایه و پزشکی در این مجموعه اثری نیست. عمدتاًً رسالههای چاپ شده فارسی در موضوع تاریخ و سفرنامه هستند. اما بههرحال در مجموع این 10 جلد رسایلی با موضوعات فقه، کلام، ادبیات، سیاست، جامعهشناسی، اصول فقه، عقاید، تفسیر، عرفان و رجال وجود دارد.
رواندرمانی، فرآیندی علمی و روشمند است که امروزه برای کمک به افرادی به کار گرفته میشود که مشکلات روانی عملکرد زندگی آنان را مختل کرده است. شیوهها و روشهای گوناگونی وجود دارد که با استفاده از آن میتوان گنجایش روانی افراد را افزایش داد تا بتوانند بر مشکلات روحی ـ روانی خود فائق آیند و بیشتر از زندگی خویش لذت ببرند. اندیشمندان حوزه روانشناسی در آثار خود، نظریهها و روشهای رواندرمانی بسیاری را ارائه کردهاند؛ جالب اینجاست که بزرگ مردی چون مولوی نیز قرنها پیش و با روشی منحصر به فرد، بسیاری از شیوهها و روشهای روان درمانی مطرح و شناخته شده امروزی را در مثنوی به کار برده است. آنچه مولوی را از دیگر روان درمانگران متمایز میسازد، انتخاب شیوهای هنرمندانه و نامحسوس در ارائه راهکارهای درمانی به مخاطب است. ابیات ارزشمند مثنوی علاوه بر محتوای عمیق معنوی و عرفانی و کارکردهای متعدد دیگر از دیدگاه رواندرمانی نیز میتواند مورد توجه ویژه قرار گیرد و جایگزین مناسبی برای انواع رواندرمانی ها باشد. کلّیت مثنوی به عنوان اثر منظوم ادبی در شعردرمانی و محتوای اشعار آن از زوایای مختلف میتواند بر مخاطب اثر بگذارد و او را در تنگناهای زندگی به سوی آرامش هدایت نماید. نگارندگان در این مقاله ضمن بررسی هفت شیوه رواندرمانی شناخته شده از جمله: شعردرمانی، رواندرمانی عارفانه (عشق درمانی)، تکنیک خواب و رؤیا، مذهبدرمانی و روشهای هفتگانه آن، واقعیتدرمانی، طنزدرمانی و معنادرمانی در مثنوی، مصداقها و نمونههای هر یک از این شیوهها را در این اثر ارزشمند ارائه دادهاند.