شعر آیینی فارسی در مسیر طولانی خود، شاعران توانایی را به خود دیده است. یکی از آنان حسن کاشی، از شاعران شیعه قرن هفتم و هشتم هجری است. وی به غیر از مدح و منقبت خاندان رسول اکرم (ص)، بویژه امیر مومنان حضرت علی (ع) شعری نسروده؛ از اینرو وی را شاعر امیرالمومنین مینامیم. اشعار وی از منظر محتوا و مضامین، ترکیبات زبانی و سهولت بیان، دارای اهمیت ویژهای است. با توجه به غلبه شاعران اهل تسنن در قرن هفتم و هشتم و نیز نقش حسن کاشی در گسترش تشیع در ایران بررسی اشعار وی شایسته و بایسته مینماید. هدف این مقاله بررسی شیوه شاعری و مضامین شیعی در اشعار حسن کاشی است. نتیجه این پژوهش نشان میدهد که با وجود تنگناها و سختگیریها، شعر شیعی در قرون هفتم و هشتم، مانند قرن چهارم، پنجم و ششم، پویا بوده و حسن کاشی با بهرهگیری از اندیشه شیعی، در وصف حضرت علی(ع) و پرداختن به مضامین شیعی در حیطه مضمونسازی، صور خیال و حیطه زبانی، شاعری توانا بوده و اشعارش منحصر به فرد است.
شکی نیست که هر شاعری شیوهای خاص خود را دارد و معانی متفاوت و مختلفی را در شعر به رشته نظم درمیآورد که سبک وی را متمایز از دیگر شعرا مینماید. با این حال در هر دوره خصوصیات لفظی و معنوی مشترکی در ادبیات وجود دارد که سبک شعر و نثر آن دوره را مشخص میکند. در این کتاب مضامین و معانی مشترک شعر فارسی از سنایی تا جامی مورد بحث و توجه قرار گرفته است.
شعرای فارسیزبان با اشعار و قصائد گوناگون سعی در زنده نگه داشتن قیام مقدس عاشورا داشتهاند و دارند. در این میان یکی از شعرایی که در زنده نگهداشنت مصائب اهل بیت (ع) سهم بسزایی داشته است، میتوان ملامحمد شیخا معروف به ملامقبل را نام برد. اشعار و مراثی وی همواره توسط ذاکرین و مداحان دست به دست گشته است. دیوان راغب نیز دربرگیرنده اشعار سیداسدالله راغب است. این کتاب دربردارنده دیوان مقبل و همچنین دیوان راغب است. نظر به اینکه این دو دیوان از اشعاری برخوردار بوده که بیشتر در میان مناطق جنوبی ایران بهویژه جنوب فارس و بنادر همجوار در مجالس و محافل مرسوم و متداول است، در یک مجلد منتشر شده است.