کتابخانه مجازی ادبیات

کتابی که از نظر خوانندگان می گذرد مجموعه آثار گرانبهاییست که در طی قرنها در منقبت نابغه بزرگ بشریت علی (ع) گفته شده و مدتها وقت صرف آن گردیده تا از میان اوراق فرسوده کتابها اخراج و بعد از تطبیق و مقایسه با نسخ دیگر به این صورت در آمده است. اشعار این مجموعه از 110 گوینده انتخاب و بر هریک شرح حال کوتاهی افزوده شده عموما متعلق به کسانی است که از عهد صفویه به بعد در ایران ظهور کرده اند به دلیل آنکه مذهب تشیع تا روزگار سلطنت صفویه در ایران رسمیت نداشت و خواه و ناخواه شاعرانی که پیش از آن عهد می زیسته و به مذهب تشیع علاقه نشان می دادند به علت عدم آزادی از ساختن اشعار مذهبی خودداری کرده و اگر احیانا گوینده دست به چنین کاری میزد ناگریز از مدح خلفای دیگر بود چنانکه در یکی از قصائد سعدی این نکته کاملا آشکار است. پس در حقیقت ساختن اشعار مذهبی از عهد صفویه در ایران رواج یافت و ناگزیر مجموعه حاضر حاوی آثاریست که از آن عهد تا به امروز به وجود آمده است

کتاب بزم ادب سرشار از بدیهه، پند و لبخند، طنز و لطایف ادبی تذکره شرح حال و نمونه آثار قریب نهصد تن شعرای متقدم ایران و شعرای معاصر اصفهان همراه با بخشی از اشعار نامی از مولف و سراینده آن مرتضی هادوی فرد متخلص به نامی که در سال 1373 توسط انتشارات نامی چاپ شده است

این کتاب دربرگیرنده مجموعه‌ای از مقالات حسام‌الدین راشدی از نویسندگان و صاحب‌نظران پاکستانی است. عناوین و نوشتارهای کتاب بدین ترتیب است: حرف اول، مقدمه، دو مولفِ سِندیِ فتاوی عالمگیری و اجدادِ آنها، مولانا محب علی سِندی، میرابوالقاسم نمکین و خاندان او، مولدِ اصلیِ زبانِ اردو سِند است، شاعران اردوزبان در سرزمین سِند، تالیفاتِ ابوعلی ابن سینا، میرزا غازی بیگ ترخان، غالب دهلوی و خادم، دکتر عترت حسین زُبیری، یک روشنفکری بود که او هم رفت، آقای کیفی دِتاتریه، روابط سِند و ایران، چند ساعتی در موزه قاهره، مولانا محمد شفیع، پنبه کجا نهم، سیستم آموزش و پرورش ما، مکتوباتِ تاریخی و سیاسیِ سِند، یادداشت‌هایی درباره تذکره شاعرانِ اردو، یک عصر به‌یادماندنی در اصفهان، نگاهی به زندگیِ سلطان محمود بَکّری.

حامد بن فضل‌الله جمالی دهلوی (862 یا 845 – 942 قمری) شاعر پارسی زبان، تذکره ‌نویس و از مشایخ سهروردیه هند بود. از مولانا جمالی چندین اثر بر جای مانده که مشهورترین آنها مثنوی مهر و ماه است. داستان عاشقانه شاهزاده ماه و شاهزاده خانم مهر در سال 905 قمری سروده شد. این مثنوی عاشقانه که محتوایی عرفانی و اخلاقی نیز دارد، با مقدمه و تصحیح سید حسام الدین راشدی در سال 1353 توسط مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان منتشر گردید.