در اين مقاله قصد نگارنده اين است که هنر شاعري عبدالرزاق بيگ دنبلي، متخلص به مفتون را در دو منظومه عاشقانهاش از زواياي مختلفي از قبيل عاطفه، تخيل، موسيقي، زبان و شکل مورد بررسي قرار دهد و توان شعري، ميزان تقليد يا ابتکار، و در نهايت درجه اعتبار و اصالت شعر او را با تکيه بر شواهد گوناگون آشکار سازد. و در ضمن اين تحليل، خوانندگان آثار ادبي را با دو مثنوي فوق که اخيرا به زيور تصحيح آراسته شدهاند ـ آشنا گرداند.
این کتاب روایتی ساختارگرایانه از نظریه ادبی به دست میدهد و میکوشد تا چارچوب، اصول، مقولهها و مفاهیم اصلی آن و همچنین نحوه کاربست آن در بررسی متون ادبی را به طور فشرده به خواننده بشناساند. نویسنده این اثر، تزوتان تودوروف از جمله برجستهترین افرادی است که در کانون بررسیهای ساختارگرایانه این سده، در فرانسه دهه شصت، کار نظریهپردازی خود را آغاز کرد و در کنار افرادی چون لوی استروس، میشل فوکو، ِژاک لکان، رولان بارت و دیگران جنبش ساختارگرایی را به اوج زایایی خود رساند.
شعر دوره سقوط با ویژگیهای خاص در تاریخ ادب عربی معرفی شده است. تقلید و تکرار و عدم نوآوری شعرا، رشد کمی شعر، معماگویی، بازی با حروف و کلمات، و استعمال بیش از حد صنایع بدیعی، از جمله صفاتی است که شعر دوره سقوط را به آن متصف نمودهاند. شرف الدین انصاری از شعرای قرن هفتم این دوره است. اغراض شعری او به مدح اختصاص یافته و فقط سه مورد رثاء در کل دیوان او ملاحظه میشود. او ابیات امرؤالقیس، متنبی، ابوتمام، کعب بن زهیر و عمربن ربیعه را تضمین نموده، و همه تضمینها از یک سطح برخوردار نیستند بلکه بعضی از آنها نقد پذیرند. زهدیات در شعر او از جایگاه ویژهای برخوردار است، که این امر به زمان شاعر و روحیه فردیش باز میگردد. اصطلاحات عروضی به کار رفته در شعرش و معماهای رد و بدل شده بین او و پدرش، از تأثیر او از عوامل سقوط حکایت میکند. اقتباسهای قرآنی در اشعار او بسیارند. بعضی از این اقتباسها به علت تکرار و کثرت، قوه خیال شاعر را تحت تأثیر قرارداده است، ولی برخلاف دیگر شعرا ایات محدود به سورههای خاصی نیست و از پراکندگی خوبی برخوردار است. اقتباس از آیات سوره شمس و نازعات به عنوان نمونه بارز اقتباس در شعر عربی مشهور گشته است. در مدائح نبوی او برخلاف دیگر بدیعه سرایان تاریخ و حدیث و روایت کمتر به چشم میخورد، علاوه بر اینکه اهل بیت (ع) در کنار پیامبر (ص) مورد توجه قرار گرفته است..
کتاب پیوند شاه و مردم در مورد تاریخ ایران از عصر پیشدادیان تا دوران پهلوی را شامل می شود. این کتاب تالیف ناصرالدین شاه حسینی و به مناسبت دهمین سال انقلاب سفید در سال 1351منتشر شده است.
تمدن نظم اجتماعی است که بر اثر آن خلاقیت فرهنگی امکان پذیر می شود. به اعتقاد بعضی از جامعه شناسان، تمدن یا مدنیت به سازمان اجتماعی و نظام اخلاقی و فعالیت فرهنگی اطلاق می شود و فرهنگ تراوشات فکری بشر را گویند که از دیرباز تاکنون برای اعتلای خویش اندیشیده و سبب تعالی انسانها شده است این کتاب شامل بیست و پنج گفتار است و عبارتست از: تمدن و فرهنگ ماقبل تاریخ، تمدن و فرهنگ دوره تاریخی، ایران در دوره ماقبل تاریخ، مادها، دوره هخامنشی، دوره سلوکی، اشکانیان، ساسانیان، دانش ایرانیان قبل از اسلام، فرهنگ ایرانی بعد از اسلام، سالهای سیاه، فرهنگ ایرانی در دوره های صفاری و سامانی، اخوان الصفا، فرهنگ ایرانی در دوره آل زیار، فرهنگ ایرانی در دوره آل بویه، فرقه های مهم اسلامی در ایران، تمدن و فرهنگ ایرانی در دوره غزنوی، سیری در فرهنگ سامانی و غزنوی، تمدن و فرهنگ ایران از قرن پنجم تا اوایل قرن هفتم هجری (سلجوقی و خوارزمشاهی)، دوره مغول، دوره تیموری، دوره صفوی، دوره افشاری، زندیه و قاجاریه