عبدالقادر بیدل دهلوی بزرگترین شاعر فارسی گوی هند در سال 11054 در یک خانواده نظامی با گرایش عرفانی در دهلی دیده به جهان گشود. در کودکی پدر و مادرش را از دست داد و تحت سرپرستی عموی درویش ملک خود بنام میرزا قلندر قرار گرفت. بیدل با توجه به استعداد ذاتی خود و راهنماییهای عمویش راه ترقی و کمال را در پیش گرفتو بالاخره بعلت آشنایی با افکار عارفان و صوفیان بزرگ، زبان و ادبیات فارسی در شعر و شاعری در شاخه هندی، به کمال رسید. در آثار بیدل عرفان اسلامی، فلسفه هندی موج میزند. بالاخره با به یادگار گذاشتن بیش از صد هزار بیت شعر و آثاری در نثر در سال 1133 در سن 79 سالگی در دهلی در گذشت و در صحن خانهاش بخاک سپرده شد و همه ساله روز چهارم صفر که روز وفات بیدل است از طرف دوستدارانش مراسم با شکوهی تحت عنوان عرس بیدل برگزار میشد.
مولف در این کتاب اشعار نظیری و عرفی را با هم مقایسه کرده است و برای نشان دادن این که دو شاعر هم زمان و هم سبک در حالی که شباهتهای فراوانی با هم دارند چقدر می توانند با یکدیگر تفاوت داشته باشند و این مقایسه که بین دو شاعر سبک هندی به وجود می آید، جذاب و شیرین به نظر می رسد. نویسنده در ضمن مقایسه، به بررسی و نقد شعر هر دو شاعر هم پرداخته است .
در کتاب، علاوه بر معرفی هفت شاعر کرمانی، برگزیدهای از غزلهای آنان درج میگردد .این اشخاص عبارتاند از :علی اطهری کرمانی، احمد اسداللهی، مهدی بهرامی، سید محمود توحیدی، جواد رشید فرخی، مسعود سلاجقه، و حمید مظهری