تا سده سیزدهم هجری، زبان فارسی در پاکستان به مدت هفت سده دارای پیشینه بود. امروزه در انجمن های ادبی شهرهای مختلف پاکستان، مجالس هفتگی یا ماهیانه سخنرانی و شعرخوانی فارسی برگزار می شود. از سال ۱۳۴۸ شمسی مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان در زمینه حفظ و گسترش زبان فارسی در پاکستان فعال بوده است. در اثر پیش رو که جلد 5 و 6 مجله اداره تحقیقات پاکستان وابسته به دانشگاه پنجاب می باشد به " دیوان دلشاد پسروری " - قرن دوازدهم هجری - از شاعران فارسی گوی پرداخته شده است. اشعار دلشاد در عین سادگی دارای صنایع ادبی هستند. وی بیشتر از استعاره و کنایه برای اشاره به وقایعی که روی می داده استفاده کرده است. مطالب این شماره از مجله اداره تحقیقات پاکستان به ترتیب عبارتند از: پیشگفتاری به زبان اردو، عکس هائی نمونه خط دلشاد، مقدمه، عکس مزار دلشاد، غزلیات و محمودنامه. این غزلیات از ردیف الف تا عین مرتب شده اند و حواشی آنها در پاورقی به زبان اردو نگاشته شده است.
این فرهنگ کارنامه متجاوز از یک قرن شعر مکتوب و کتابشناسی شعر پارسیسرایانی است که در گسترده زمانی 120 سال گذشته در ایران یا خارج از مرزهای جغرافیایی آن حیات و حضور داشتهاند و سرودههای آنان در انواع قالبهای کهن و نو و نیز لهجهها و گویشهای گوناگون با مضامین و سبک و سیاق مختلف و به طور مستقل با عناوین: دفتر، مجموعه، منتخب، گزیده، گزینه یا دیوان اشعار چاپ و نشر یافته است. تعداد شاعران صاحب کتاب در این فرهنگ، سههزار و یکصدوسه سراینده با 5735 عنوان مجموعه شعر است.
این فرهنگ کارنامه متجاوز از یک قرن شعر مکتوب و کتابشناسی شعر پارسیسرایانی است که در گسترده زمانی 120 سال گذشته در ایران یا خارج از مرزهای جغرافیایی آن حیات و حضور داشتهاند و سرودههای آنان در انواع قالبهای کهن و نو و نیز لهجهها و گویشهای گوناگون با مضامین و سبک و سیاق مختلف و به طور مستقل با عناوین: دفتر، مجموعه، منتخب، گزیده، گزینه یا دیوان اشعار چاپ و نشر یافته است. تعداد شاعران صاحب کتاب در این فرهنگ، سههزار و یکصدوسه سراینده با 5735 عنوان مجموعه شعر است.