کتابخانه مجازی ادبیات

حسین مسرور که نام خانوادگی اش سخنیار و تخلصش مسرور است در بیستم صفر 1308 قمری در کوپا از بلوک اصفهان پا به عرصه وجود گذاشت. آنها برای تعلیم و تربیت به اصفهان کوچ کرده و مسرور در سایه نبوغ ذاتی تحصیلات مقدماتی را پشت سر گذاشته به مراکز علم و دانش دست یافت و از درس استادان نامی کسب نور نمود. از 9 سالگی اشعار خود را در انجمن ادبی اصفهان می خواند و در محضر شادروان دهقان سامانی مایه تحسین و تعجب شعرا گشت پس از چندی عازم شیراز شد و زبانهای قدیم و خطوط باستانی را در محضر فرصت شیرازی آموخت و در مراجعت به اصفهان اشعار انتقادی خود را با امضای مستعار در جرائد اصفهان و طهران منتشر ساخت به خراسان و کاشان سفری نمود و هر جا از خرمن معرفت دامنی برگرفت پس از فوت پدر باز سفری به شیراز نمود و دوستانش از او خواستند تصدی ریاست چاپارخانه های شیراز را بپذیرد قبول کرد و دو سال بعد در طهران به خدمت وزارت فرهنگ درآمد و از 1302 شمسی به مدت 36 سال عهده دار تعلیم و تربیت مردان امروز بود. استاد مسرور علاوه بر تبحر در فنون شعر و ادب در ریشه لغات قدیمی و اشعار و اصطلاحات مشکل شعری غریزه الهام بخشی دارد...

کتاب گل سرسبد مشحون از برگزیده اشعاری است که شاعران بلند آوازه ایران در طول چهارده قرن درباره عظمت مقام امیرالمومنین (ع) سروده اند و بر ارباب دانش و خرد پوشیده نیست که تدوین چنین کتابی صرف وقت بسیار می خواهد و مخصوصا به آقای علی اکبر خان پیروی شاعر آل محمد به مناسبت این توفیق باید تبریک گفت که دیوان ده ها و شاید بیش از صد شاعر توانا را از قرنهای گذشته تا عصر حاضر از روی شوق و حوصله و پشتکار مطالعه کرده و از میان آنها بهترین اشعار را در پیرامون مقام و مرتبت امیرالمومنین برگزیده اند و این اقدام به اعتقاد نویسنده این سطور براستی یک ابتکار شاعرانه است که چنین همتی تا به حال از کسی دیده نشده است و اگر هم شده باشد مسلما به این پایه و مایه نیست...

این کتاب یکی از بهترین نمونه‌های نثر فارسی سده نهم هجری است که به خامه حسین بن علی کاشفی سبزواری نگاشته شده است. وی در علوم مختلف تألیفات عدیده‌ای دارد که عموماً به زبان فارسی فراهم آمده است. این رساله یکی از رسائل ادبی و اخلاقی و تاریخی است که کاشفی بر نام سلطان حسین بایقرا نگاشته و به‌طوری که در آغاز این رساله می‌نویسد پادشاه مزبور مثال داد که کاشفی آنچه از اخبار و آثار و سرگذشت حاتم را که در کتابی دیده یا از عزیزی شنیده به فارسی در قید کتابت آورد تا بر احوال حاتم وقوفی تام و اطلاعی تمام حاصل آید؛ بنابراین این رساله را در سال 891 هجری قمری نگارش نمود و تقدیم آن پادشاه کرد.

کتاب انوارسهیلی، به قلم حسین واعظ کاشفی و بازنویسی اثر معروف "کلیله و دمنه" است. به گفته مجتبی مینوی، کتاب کلیله و دمنه از جمله آن مجموعه ‌های دانش و حکمت است که مردمان خردمند قدیم گرد آوردند و از آن حکمت عملی و آداب زندگی و زبان می‌آموختند. انوار سهیلی به سفارش امیر نظام‌ الدین شیخ احمد سهیلی در چهارده باب نوشته شده و هدف از تالیف آن به روزآوری زبان کلیله و دمنه بوده است. به گفته "عباس امانت" ، تا پیش از قرن بیستم میلادی پس از گلستان سعدی، انوار سهیلی در جایگاه پرخواننده ‌ترین آثار منثور زبان فارسی قرار داشته است. این کتاب مشهورترین ترجمه فارسی کلیله و دمنه در میان فارسی‌ زبانان هند و یکی از مشهورترین کتاب ‌های نثر فارسی آن دیار بوده است. از این رو برای اولین بار در شبه‌ قاره هند به چاپ رسیده است. نسخه حاضر که به شیوه چاپ سنگی، به خط نستعلیق و همراه با حاشیه نویسی تحریر شده، در سال 1888 میلادی در هند به چاپ رسیده است.